John Hiatt akoestisch AB

Straf. John Hiatt dat is 100% Rock ’n roll en 200% vakmanschap. Geen soundscapes, geen geluidsmuur, geen lichteffecten, geen kapsones. Één man, één piano, een gitaar of zes en één mondharmonica. En dan grasduinen uit 20 platen. Nummers ontbloot tot op het bot. Alleen nog de essentie. Songs die al twintig jaar op de setlist staan worden nog steeds met evenveel overtuiging gespeeld.
Zes platenfirma’s wezen Hiatt al de deur, maar nog vaker werd hij elders binnengehaald. Zijn nummers zijn doorspekt met doorleefde emoties. Hiatt is nauwelijks negen jaar als zijn broer zelfmoord pleegt. Twee jaar later sterft zijn vader en op zijn zestiende trekt hij van huis weg. Hij heeft dan al een job als songwriter. Wanneer tien jaar later zijn vrouw zelfmoord pleegt, stort de muzikant zich op drank en drugs. In die periode hebben heel wat optredens daar onder te lijden. ‘I ‘ll never get over you’ schreeuwt hij moederziel alleen op het podium, waarna hij zijn complete ziel door de mondharmonica spuugt.
Vuile rockers ‘Riding with the king’, ‘Perfectly good guitar’ en ‘Cry love’ blijven ook akoestisch overeind. Opmerkelijk, uit zijn laatste album ‘Master of disaster’ haalde Hiatt geen enkel nummer. Tijdens de bissen werden we op een obligatoire maar verschroeiend mooie versie van ‘Have a little Faith in me’ getrakteerd. Thank you for having faith in me all these years, bedankte Hiatt zijn publiek nogmaals. Voor de meeste concertgangers was het zeker niet de eerste maal dat ze de artiest aan het werk zagen. Oude rockers met grijs lang haar en een jeansvest, er was er zelfs één bij die met een stok moest lopen. Hiatt is dan ook 55 jaar, maar oogt er op het podium nog steeds 25.