Zee

Eens ik de kaap van veertien jaar gepasseerd was, heb ik het nooit nog gehad voor de kust. Ik hou niet van zand tussen mijn tenen, noch van een zoute smoel. Gocarts zijn niet aan mij besteed, de drukte op dijk en strand nog veel minder. Als ik tijdens het hoogseizoen uitzonderlijk in de buurt van de zee vertoef, wil ik er al na 24 uur weg. Jengelende kinderen, vrouwen wiens vergunning voor het dragen –of niet dragen- van een monokini al tientallen jaren moest ingetrokken zijn, luidruchtige Nederlanders, de ene handdoek naast de andere geen minuut stilte…
De laatste drie dagen was ik alweer in de buurt van de grote zoute plas. Er even tussenuit met de misses en J & N. Groter kan het contrast met de druk bevolkte zomermaanden haast niet zijn. De streek lijkt wel verlaten. Meer dan de helft van de winkels en restaurants zijn gesloten. In de restaurants die wel open zijn is het voor één keer fijn tafelen. Het personeel is er vriendelijk, heeft tijd genoeg en alles verloopt volgens wens. Op het strand is hier en daar iemand te bespeuren, en iedereen houdt er zijn kleren aan. Even tot rust komen, lucht opsnuiven…