Moeten we dan niet blij zijn dat militairen eens wat positiever doen dan bombarderen?
LIESBETH SCHOCKAERT (Onderzoekster AZG): “Het debat is ruimer dan dat. Militairen hebben hun discours en hun handelingen aangepast. Ze verrichten, of zeggen dat tenminste, steeds vaker humanitair werk. Terwijl wat militairen doen altijd politiek gestuurd is. Er zit altijd een verder doel achter. Wat organisaties als AZG doen, is helemaal anders. Wij proberen het lijden van mensen te verlichten. Ongeacht uit welk kamp ze komen. Wij spreken geen waardeoordeel uit.
Ons doel is zuiver hulp. Het probleem is dat de lokale bevolking het moeilijk heeft met dat onderscheid. Militairen rijden dan ook regelmatig rond met witte wagens en in burgerkledij. Dat maakt de verwarring nog groter. Onze mensen lopen daardoor gevaar.Het woord humanitair wordt te pas en te onpas gebruikt. Het is niet omdat je een dorp helpt opbouwen dat je aan humanitair hulp doet. Ik wil zeker niet gezegd hebben dat vredesmissies of oorlogen nooit nodig zijn. Maar dat is een politieke beslissing, daar gaan wij als AZG ons niet mee bemoeien.”
Hoe proberen jullie de lokale bevolking van jullie onafhankelijkheid te overtuigen?
SCHOCKAERT: “Voor wij ergens hulp gaan verlenen, praten we met lokale strijdheren. We kiezen daarbij geen partij. In Afghanistan hebben we bijvoorbeeld al met de Taliban samengewerkt.
We proberen hen te laten inzien hoe we werken en wat onze doelen zijn. Wij werken zonder bodyguards of zwaarbewapende konvooien en het contact met die mensen is dus cruciaal. Zij staan in voor onze veiligheid. Een voordeel is dat onze organisatie al goed gekend is. Wij zullen ook nooit gebruik maken van militaire escortes. Die versterken alleen het beeld alsof we bij de militairen zouden horen. Vaak vinden militairen dat erg vreemd en moeten we dat ook aan hen uitleggen. Wij geven militairen ook trainingen om ons standpunt duidelijk te maken.“
Geen opmerkingen:
Een reactie posten