Dave Peters for president

Akkoord we worden een dagje ouder en binnenkort behoren we niet meer tot het doelpubliek van jongerenzender StuBru. Het nerveuze gejengel van Peter Van De Veire en de vaak flauwe grappen van Thomas De Soete worden gecounterd door creatieve en spitsvondige invalshoeken. De muziek die tijdens ochtend- en avondblok gedraaid wordt, is vaak niet mijn kopje thee. Maar het geheel blijft fijne radio. Dat kan niet gezegd worden over de Goeiemiddag Show. Dat is het programma dat van twaalf tot één het geweldige Brussel Midi moet doen vergeten. De naam van het radioprogramma geeft al een beetje weer waar het om draait: niks. StuBru wou met de show kort op de actualiteit zitten op een eigenwijze manier. Resultaat is een programma dat van de hak op de tak springt en nergens diep op doorgaat. Creatieve invalshoeken zijn hier ver te zoeken, een spitsvondige kijk en humor nog verder. Het programma is niet aan te horen. Eerst dacht ik dat het lag aan de verschrikkelijk irritante jingles. Daarna dacht ik dat het misschien iets te maken had met de soms onuitstaanbare Heidi Lenaerts. Of zouden het de doodsaaie gastbijdrages zijn? Het ergste is misschien wel de poging om op het einde van het programma met een kwinkslag af te sluiten. Hiervoor voeren ze nieuwsanker Jan Becaus op, die mag dan een losgeslagen stelling poneren en afsluiten met ‘denk daar maar eens over na’.
Het enige item waar nog wat in zit is de biechtstoel waar de gast van de week zichzelf bloot geeft. Een afkooksel van voorganger Brussel Midi dus. Vrienden van StuBru, haal Dave Peters terug! Peters is een prima interviewer die nu eens diepgaand, dan humoristisch vaak meer uit zijn gasten krijgt dan vele andere interviewers. Bij Peters leer je sommige politici van een heel andere kant kennen. Muzikanten geven hun mening over politiek. Gasten worden ook aan de tand gevoeld over dingen naast hun core-business. Een gesprek in Brussel Midi was dan ook steevast leerrijk en origineel. De Goeiemiddag Show is Aldi-radio. Denk daar maar eens over na!

Opa

Een beetje doof, half verlamd, moeilijk ademend maar bovenal breed glimlachend en lustig knipogend. Zo heeft mijn opa zijn laatste dagen en uren onder ons doorgebracht. Nooit klaagde hij over de pijn die hij gehad moet hebben.
Als fiere man kwam hij geheel onverwacht in een rolstoel terecht na een hersenbloeding. Stappen en zijn rechterarm gebruiken behoorden plots tot het verleden. Opa werd uit zijn appartement overgeheveld naar een rusthuis, oma verhuisde mee. Geketend aan de rolstoel, in een klein kamertje in een omgeving waar niet hij maar anderen beslissingen namen, ging hij zijn nieuw lot tegemoet. Niet met verslagenheid maar met optimisme. Na een paar weken waren ze al in het hele rusthuis gekend. Vooral de grote familie –tien kinderen en een klein legioen kleinkinderen- die erg vaak op bezoek kwam, wierp hoge ogen. Oma en zeker opa straalden als ik ze met mijn twee broers meenam om in de tuin, onder de boom een Westmalle te gaan drinken. Opa was een echte Bourgondiër. Eten kon hij al de beste. Als kind waren wij daarvan behoorlijk onder de indruk. Wat opa naar binnen speelde daar konden wij nog wat van leren.
Idealen stonden voor opa boven bezit. Hij was erg gelovig en dat kon ook in zijn daden gezien worden. Als jonge man stond hij mee op de barricades voor gelijkheid voor alle arbeiders. Tijdens de begrafenisviering die hij zelf opgesteld had, was erg duidelijk dat hij de gedachten van Cardijn en De Kajottersbeweging nog diep in het hart droeg.
Maar bovenal was opa zoals opa’s zijn. Warm, luisterend, altijd klaar met goede raad. Eerst een snoepje uit de kast, later wat chips en nog later een glaasje Porto. Hij was altijd met ons begaan. Hoe het ging op school, op het werk, in de Chiro, waarom onze vriendin er niet bij was,… Steeds klaar om te helpen ook. Lastige studenten zoals ikzelf mochten bij opa en oma gaan studeren in een kamertje waar de afleiding nagenoeg nul was. (niet dat het veel geholpen heeft) Zijn grootste goed was zijn familie. Op elk feest fleurde hij op. In het bijzijn van die vele kinderen en kleinkinderen voelde hij zich opperbest. Niet zelden zorgde hij zelf voor de sfeer.
Zijn lichaam was vandaag niet aanwezig op de begrafenis, dat schonk hij aan de wetenschap, maar zijn geest was ontegensprekelijk onder ons.

Het zijn niet de status, pracht of praal die je hebt verzameld in je leven die finaal tellen. Het is wel de liefde. Het vermogen ontwikkelen om lief te hebben en geliefd te worden. Dat is het enige.

Weekend Rilaar

De foto's

Fotogeniek?

De eerste echte foto van ons nieuw gezinslid. U herkent er zonder enige twijfel mijn imposante torso en Sarah's fijne verschijning in. Voor wie het niet duidelijk is, het baby'tje roept laat mij nu toch eens vijf minuten met rust en maakt een gebalde vuist. (Wou nog een middenvinger opsteken, maar heeft nog geen perfecte oog-handcoördinatie.)

Verwacht M/V met talent

Vanaf deze week moeten wij onze aanstaande spruit niet langer met het aanspreken, maar is hij of zij toepasselijker. Maandagochtend op de echografie vertelde de professor ons welk geslacht ons kindje had. Ik had het al iets vroeger gezien, Sarah had het nog niet opgemerkt. Het wordt nu zaak de komende vier maanden en half ons niet te verspreken. Onze moeilijk en bochtig parcours rond namen kiezen wordt bij deze ook gehalveerd. Goed nieuws dus. Maar het beste nieuws was toch dat het wezentje gezond is. Geen open rug, geen open gehemelte, alles zit erop en eraan. Hij of zij –laat de weddenschappen maar beginnen- is erg beweeglijk, konden we op de echo zien. Maar ook de mama voelt de spruit nu goed bewegen. Met als gevolg dat bij elke beweging de papa gesoupeerd wordt om even aan de buik te komen voelen. Tegen de tijd dat ik daar ben is het bengeltje gestopt met bewegen. Speelt dus nu al met mijn voeten. Voor diegenen die niet thuis zijn in de echo-materie: Op de eerste foto ziet u een dwarsdoorsnede van het hoofdje. Op het tweede plaatje een gezonde ruggengraat. Maak u geen zorgen ik zie bij drie op de vier foto’s ook niet wat er te zien valt.

Open Air Kidz Party

29 september opening chirojaar
Openluchtfuif met springkastelen voor de jongsten
Koud noch regen houdt de kinderen tegen