vrijdag 30 november 2007

Comedy Cup

Bart Cannaerts mag voor de meesten onder u dan nog een nobele onbekende zijn, dat zal niet lang zo blijven. In de finale van Humo’s Comedy Cup zette hij gisterenavond de hele Ancienne Belgique –jury inbegrepen- naar zijn hand, en ging er vandoor met de eerste prijs.
Zes beloftevolle komieken maakten onder elkaar uit wie het grootste talent was. Normaal gezien hadden het er zeven moeten zijn maar Vitalski –ja, dat is die kerel die niet van Joyce Van Nimmen kon blijven- gaf verstek. Hij was dubbel geboekt. Velen vroegen zich al af wat iemand met de bekendheid van de Antwerpse nachtburgemeester op een wedstrijd voor aanstormend talent kwam zoeken. Routiné Raf Coppens was al voor de zoveelste keer presentator en opwarmer van dienst. U kan over de man denken wat u wil, maar hij kreeg tussen elke kandidaat de zaal toch even op de knieën.
Han Solo, die ons werd aangekondigd als de eerste extreemrechtse komiek van Vlaanderen werd als eerste voor de leeuwen geworpen. Lachen met vreemdelingen, het zou het hoofdthema van de avond worden. Uwamungu Cornelis –die u allicht niet kent uit Kaat&Co- is zelf zwart en dreef dan maar de spot met zichzelf en het eeuwenoude cliché van de flink geschapen neger. Vijf van de zes finalisten spraken ook iemand in het publiek aan. Zelden kwam daar iets grappig uit voort. Kappen daarmee.
De zwakste comedian was duidelijk Koen Dewulf, wiens grappen niet altijd aansloegen. Tegen het einde van zijn optreden verzonk de zaal in gepraat en geroezemoes. Groot was dan ook het contrast met favoriet Bart Cannaerts, die eerder dit jaar als eerste Belg in Nederland de Culture Comedy Award in de wacht sleepte. Meer dan dertig seconden had Cannaerts niet nodig om de zaal muisstil te krijgen. Het overdonderend applaus dat hem deel was, maakte toen al duidelijk wie de winnaar van de avond was. Dat was ook Raf Coppens niet ontgaan. De onfortuinlijke Roel Steeno, die ik ook in 2005 in dezelfde finale zag, verweerde zich kranig. Zijn show was niet onaardig en een pak beter dan toen, maar hij kon niet optoornen tegen Cannaerts.

DDT

Gisteren te lezen op de webstek van De Standaard:
“VRT-televisiegezicht Martine Tanghe krijgt volgend jaar een eigen programma. Het zou gaan om een 'breed programma' waarin onder meer aandacht besteedt wordt aan consumentenzaken.”
Inderdaad, aandachtige lezer, een kemel van een dt-fout. Het heeft twee tot drie uur geduurd voor het euvel van de site verwijderd werd.
Waarom wij en getrainde professionals nog dt-fouten maken onderzocht het maandblad Klasse deze week.Volgens professor Dominiek Sandra van de Universiteit Antwerpen heeft het alles te maken met ons gigantisch woordgeheugen. Dat slaat woorden die we lezen op in ons brein. Woorden die we meer lezen, worden beter ingeprent en komen sneller naar boven. Herhaald komt in onze spelling vaker voor dan herhaalt en dus zullen we sneller geneigd zijn om hij herhaald te schrijven. Het gaat als het ware om een reflex. Als u een dt-fout maakt, bent u daarom nog geen beroerde speller.
Maar volgens wetenschappelijk medewerker Els Hendrickx van de K.U.L. is het vooral een kwestie van attitude. Als leerlingen of volwassenen echt aandacht aan hun spelling besteden, maken ze vaak veel minder fouten. In een sollicitatiebrief zal iemand zelden een dt-fout maken. Op een vakantiekaartje of brief des te vaker. De context doet dus veel.
Vraag blijft of correct spellen belangrijk is. Mensen communiceren steeds vaker op een losse manier met elkaar. SMS, MSN en mail staan niet zelden vol met fouten. Maar dat zijn dan ook vluchtige communicatiemiddelen. Vandaag geschreven, morgen vergeten. Bovendien heeft elke computer vandaag een spellingscorrector. Moet er dan nog zoveel nadruk gelegd worden op spelling?

woensdag 28 november 2007

Bad Sex Awards

Het Britse tijdschrift Literary Review deelt elk jaar een prijs uit voor de slechtste sekspassage die dat jaar in een roman terechtkwam. De winnaar dit jaar was de onlangs overleden Norman Mailer. Hij kreeg de prijs voor een passage uit zijn roman The Castle and The Forest. In dat boek wordt over het mannelijk hoofdpersonage verteld dat hij ‘zacht is als een bobijn van uitwerpselen’. Dit fragment deed de jury helemaal overstag gaan: ‘His mouth lathered with her sap, he turned around and embraced her face with all the passion of his own lips and face, ready at last to grind into her with the Hound, drive it into her piety.’
Maar ook de andere genomineerden schotelden de jury pareltjes voor.
Uit Girl Meets Boy van Ali Smith:
We were tangled in each other’s arms . . . Her hand opened me. Then her hand became a wing. Then everything about me became a wing . . . a bird that could sing Mozart
Uit Apples van Richard Milward
She had on no knickers, and my heart went crash-bang-wallop and my eyes popped out. She hadn't shaved, and her fanny looked like a tropical fish or a bit of old carpet. Her cunt smelt a bit like an armpit, and when I pulled the lips open I knew I'd have to shut them numerous times or else I'll die of Aids or I'd fall into it.
Uit The Stone Gods van Jeanette Winterson
Why am I embarrassed about taking off my clothes right in front of a robot? She is smiling, just a little bit, as though she knows her effect.
To calm myself down and appear in control I reverse the problem. 'Spike, you're a robot, but why are you such a drop-dead gorgeous robot?'
She answers simply: 'They thought I would be good for the boys on the mission.'
I'm assuming you're not talking sexual services here.'
'What else is there to do in space for three years?'
'But inter-species sex is illegal.'
'Not on another planet it isn't. Not in space it isn't.' ...
'So you had sex with spacemen for three years?'
'Yes. I used up three silicon-lined vaginas.' ...

Uit Absurdistan van Gary Shteyngart
"You wanna pop me?" she said. This must have been some new-fangled youth term. The verb "to pop."
"I wanna bust a nut inside you, shorty," I said. "I wanna make you sweat, boo. Let's do this thing."
I'd like to say that she stepped out of her jeans, but in truth it took a while to maneuver two large dimpled buttocks and the accompanying vaginal wedge out of the hard shell of her Miss Sixty denims. We huffed and sweated; I had her hanging off the edge of the bed while I gripped the cuffs of her jeans; I nearly pulled a groin muscle getting her naked; but through it all I stayed hard, a testament to how much I wanted her.

"Yeah," I said, "I'm fucking you, boo," but the words did not convince me. "I'm busting my nut tonight," I sang.
"My pussy fills so tight," she sang back in perfect ghetto English.
"Ouch," I said. She was crushing my pubic bone, grinding into it. "Ouch," I repeated. "Baby doll ... ouch."
"Just a minute, pops," she said. "Just give me a minute. Do me right. Just like that."
"Move up a little," I said. "Move up. It hurts. My bone."
"Just ... like ... that," she said.
"My bone hurts," I said. "I'm losing it."
"AW," she shouted. "FUCK ME." She leaned back. I slipped out. Her thighs trembled before me, and I felt a warm, abundant liquid spreading on my own thighs, not sure which of us had issued it. My bedroom was filled with the smell of asparagus and related greenery.

dinsdag 27 november 2007

Gedronken



Ze had er al een hele tijd gezeten, maar niemand had haar echt gezien. Ook hij niet. Tijdens de pauze was het altijd erg druk. Tijd om even rond te turen in het café had hij dan zeker niet. Pas nu iedereen zich weer naar binnen had gehaast voor de rest van de vertoning, merkte hij haar op. Van ver was al op te merken dat ze op zijn minst aangeschoten was. Ze sprak al mompelend tegen zichzelf en diende haar eigen gemompel soms van schreeuwerig en verward antwoord. Ze had een gezicht zoals mensen die veel drinken er één hebben. Een tikkeltje uitgemergeld en zware wallen onder de ogen. Haar ogen en mond drukten een soort moedeloosheid uit, alsof ze de hoop om gelukkig te leven jaren geleden had opgegeven. In haar handen een pils. Hij kon zich niet herinneren dat hij die voor haar had uitgeschonken. Allicht had ze het bier van iemand gekregen of had een gehaaste toeschouwer het gerstenat op tafel achtergelaten. Het glas was nog tot het midden gevuld met bier. Halfvol of in haar geval half leeg.
Met een grote zucht richtte ze zich op. Wankel en steun zoekend bij tafels en stoelen, waggelde ze richting uitgang. Het glas, nu leeg, bleef achter op de tafel. Ze kon nauwelijks nog de kracht opbrengen om de eerste deur open te duwen. Bij de tweede deur, die een stuk zwaarder was, liep het helemaal fout. Ze kletste met een smak op de grond. Haar handen boven haar hoofd in een finale poging zich vast te klampen aan de muur. In haar zwarte leren botjes zat een scheur. Hij snelde ter hulp. Pas toen hij over haar heen hurkte, zag hij dat ze blauwe plekken in haar aanzicht vertoonde. Geslagen door een man voor wie liefde een rekbaar begrip was geworden. Of ze zich wel goed voelde, vroeg hij. Ze keek hem onverschillig aan met een lege blik in haar ogen. Hij nam haar voorzichtig bij de arm en zette haar terug recht. Tijdens die handeling had hij duidelijk littekens op haar polsen gezien. Op elke arm meer dan vijf krassen als herinnering aan evenveel pogingen het leven vaarwel te zeggen. “Voelt u zich wel goed mevrouw,” hoorde hij zichzelf opnieuw zeggen. Ditmaal staarde ze diep in zijn ogen. Een antwoord kwam er niet. Haar blik vertelde genoeg.
Ze rukte zich langzaam en weemoedig los en zette haar weg voort. Nauwelijks drie passen verder vloog ze opnieuw tegen de grond. Voor er enige hulp was toegesneld, hees ze zichzelf weer naar omhoog. Lang duurde die opwakkering van zelfvertrouwen niet, want nog voor ze van het paadje naar de stoep geraakte, ging ze voor de derde keer neer. Ditmaal bewoog ze niet meer.
Binnen aan het raam, stond een klein kereltje. Plasdrang had de kleuter van het optreden naar het toilet gejaagd. En nu vond het jongetje het spektakel dat buiten werd opgevoerd schijnbaar interessanter. De ambulance snelde toe. De jas die hij over de vrouw had gelegd en de pullover die hij onder haar nek had gestoken, werden door de ambulanciers rustig aan de kant gelegd. Hij ging naar buiten, niet zozeer om zijn spullen terug te krijgen, maar uit een soort plichtsbewustwording. De ambulanciers hadden nauwelijks oog voor hem. Hij raapte de kleren op en zag dat de vrouw die in de ziekenwagen verdween weer bij bewustzijn kwam. Ze keek hem verwijtend aan. Boos dat haar nu ook dit nog moest overkomen. Hij schrok ervan want had even ervoor het vrolijke gevoel gehad dat hij steeds kreeg als hij iemand uit de nood had geholpen.
Hij draaide zich om en stapte weer naar binnen. De jongen aan de ruit keek hem vragend aan. Wat er gebeurd was, wou het mannetje weten. Hij dacht even na. Wat moest hij zo’n kind nu vertellen? “Die mevrouw had teveel pintjes gedronken en voelde zich niet goed,” antwoordde hij. De jongen dacht even over het antwoord na, zette zijn brilletje wat rechter en vroeg: “Drink jij ook soms teveel pintjes?” Hij moest even slikken, glimlachte en zei: “Dat gebeurt wel eens maar niet zo vaak.” Daarmee was zijn vragenhonger even gestild. De jongen zette zijn huppelpasje weer in en verdween in de donkere zaal.
Terug achter de toog, nam hij zijn pint vast, wilde ze aan zijn mond zetten, bedacht zich en goot ze door de gootsteen.

Threadless



Twee designers uit Chicago startten begin 2000 met een fris concept. Een T-shirt-wedstrijd. Elke week stelden ze een ontwerp aan de bezoekers van hun website voor. Die mochten dan beslissen welke creatie het leukst was. De winnaar werd op een T-shirt gedrukt en kon via de website gekocht worden. Het principe werd later uitgebreid. De bezoekers konden geld verdienen door zelf een ontwerp in te sturen. Ook door reclame te maken bij vrienden viel er geld te rapen en door een foto van jezelf in een gekocht T-shirt te maken kon je ook poen scheppen.
De website werd een enorm succes en vandaag zijn er meer dan 300.000 bezoekers ingeschreven. Elke week worden er vier tot zes T-shirts ontworpen en gekozen uit meer dan 600 ingestuurde creaties.
Deze week zijn er kerstsolden bij Threadless. En aangezien de Dollar ook al zo laag staat, is dat de uitgelezen kans voor u om uw oude vodden door een blits design te vervangen.

zondag 25 november 2007

Topless in Sweden



Zweden leven dicht bij de natuur. Naturisme hoort daar voor vele Zweden bij. Naakt aan een meer liggen of rondlopen, is voor hen doodnormaal. Tijdens onze vakantie in Sverige leek het wel alsof de naaktlopers zich hier en daar tactisch hadden opgesteld om ons dat duidelijk te maken. In Stockholm stond een kerel in zijn blote zwiebel naar de toeristenboten te zwaaien, ook onderweg zagen we af en toe eens iemand zonder kleren en A-J. T. bleef ook niet geheel zonder reden uren in de struikjes op zijn surfplank liggen. Enjoying the view…
Zweedse dames gaan ook topless zwemmen in het zwembad in de buurt. Een poosje geleden werden twee jonge Zweedse vrouwen door een redder uitgescholden voor hoer omdat ze zonder topje aanhet zwemmen waren in het stedelijk zwembad van Uppsala. (halfnaakte Zweedse jonge vrouwen in een zwembad in een stadje dat Uppsala heet… allen daar heen) De dames weigerden hun boezem te bedekken en werden door de redder uit het zwembad gezet. Dat zorgde meteen voor een grote rel in het land van Pipi Langkous. Een heleboel feministen maakten gewag van discriminatie en richtten een protestvereniging op, onder de titel: Bara Bröst, wat staat voor blote borst en gewoon borst. De dames eisen dat de borsten niet langer tot de vrouwelijke genitaliën gerekend worden. Ze willen overal waar mannen met blote borst mogen rondlopen hetzelfde recht. De vrouwen doen nu systematisch alle zwembaden aan en gaan daarbij ostentatief halfnaakt rondzwemmen en lopen. Eind deze maand moet de ombudsman voor gelijke kansen een oordeel vellen. De tegenstanders halen drie reden aan waarom de golvingen van de dames achter doek moeten: veiligheid, hygiëne en propere manieren. Waar zijn ze bang van? Dat ze een tiet in hun oog gaan krijgen? Of dat er een plastieken meloen in het water zal lekken? Of dat iedereen bij het zien van een tepel moord en brand schreeuwt?

woensdag 21 november 2007

Donna

Ik walg van hun opgeklopte en gemaakte vrolijke sfeer. Ik moet overgeven bij het horen van hun misselijkmakende jingels. En over de muziek valt ook weinig goeds te vertellen. Maar dit is een leuk mopje van onze vrienden van radio Donneo. Nu ze Dave Peeters binnengehaald hebben, wordt de verkeersinformatie in de wagen ook weer door een aangename warme stem voorgelezen.

dinsdag 20 november 2007

Au même temps à Zaventem

Een kort bezoekje aan het gemeentehuis van Zaventem heeft de illusie dat de Franstalige inwoners van de rand wel degelijk hun best willen doen om Nederlands te spreken alvast een pak kleiner gemaakt. Terwijl ik aan het ene loket mijn administratieve puinhoop door de middeleeuws aandoende ambtenarenmolen haal, neemt aan het andere loket driemaal een andere Franstalige klant plaats. Geen enkele keer start de Zaventemenaar zijn gesprek in het Nederlands. Nochtans is het gemeentehuis vergeven van de folders, prentjes, flyers, affiches en ander promomateriaal die onze anderstalige vrienden er toe moeten aanzetten hun Nederlands hier te gebruiken en oefenen.
Wanneer de ambtenaar van dienst steevast in het Nederlands antwoordt –dat is wettelijk verplicht- geraakt één van de Franstaligen opgewonden en begint hij nog nadrukkelijker en luider Frans te spreken. Opvallend is dat de drie allen wel begrijpen wat er hen gevraagd of gezegd wordt, maar blijkbaar te lui zijn om in het Nederlands te antwoorden. Nochtans volstaat kennis niveau lagere school voor dit gesprek: dank u, alstublieft, goedemorgen, hoe zit dat, wat heb ik daarvoor nodig, en moeilijker: identiteitskaart.
Ook de toestand van de plaatselijke middenstand is niet meteen hoopgevend. Toen ik onlangs mijn schoenen, die een nieuwe hiel nodig hadden, ging ophalen bij Mister Minit, verstond de man achter de toonbank geen woord Nederlands. Zelfs het woord schoen deed bij hem geen belletje rinkelen. Op het rek achter hem stonden gemakkelijk 100 exemplaren. Maar goed, ik had die schoenen nodig en kon na drie Nederlandstalige pogingen moeilijk over de toonbank springen. Dus ben ik noodgedwongen op het Frans overgeschakeld. Mijn volgende schoenen zal ik laten maken bij de Griekse schoenmaker in de buurt van het station, die –zij het stuntelig- wel een poging tot Nederlands doet.

De menselijke magneet

Blijf nog even plakken zeiden ze

Borden, vorken, lepels, strijkijzers, planken… alles kleeft aan Aurel Raileanu. De Roemeen heeft de gave om tientallen voorwerpen aan zijn lichaam te laten hangen. Het heeft hem de bijnaam de menselijke magneet opgeleverd. De 40-jaar oude vrijgezel weet niet vanwaar zijn opmerkelijk talent komt. Ook dokters en wetenschappers hebben geen enkele verklaring maar erkennen wel dat de man over vreemde krachten beschikt. Bij de dokter komt Raileanu trouwens zelden: “Als hij zijn stethoscoop op mijn borst zet, krijgt hij die niet meer los!”
De huid van onze handen is speciaal voorzien om dingen vast te nemen. Daarom is die iets kleveriger. Bij de Roemeen zou zijn gehele huid uit een straffe variant gemaakt zijn. Zo luidt de meest waarschijnlijke hypothese. Om sceptici de mond te snoeren, kleefde Raileanu onlangs zonder gebruik van touwen, lijm of eender wat een televisietoestel van 25 kg. op zijn borst. Hij gebruikt zijn gave nu om mensen doormiddel van zijn magnetisch veld te genezen. Raileanu is niet de eerst menselijke magneet. Op een samenkomst van mensen met paranormale gaven in Bulgarije, meldden zich een 300-tal magneten aan. Één vrouw verdiende zelfs de kost in een freakshow. Ze kleefde de objecten op haar lijf en liet ze dan dansen op de tonen van de muziek. Mensen die de Roemeen willen contacteren gaan best tot aan zijn deur want: “Een GSM kan ik niet gebruiken, die blijft aan mijn hoofd kleven.“
Plaatsen waar Raileanu beter wegblijft: het circus tijdens de act van de messenwerper, het plaatselijk café tegen sluitingstijd en spoorrails.

maandag 19 november 2007

Zee

Eens ik de kaap van veertien jaar gepasseerd was, heb ik het nooit nog gehad voor de kust. Ik hou niet van zand tussen mijn tenen, noch van een zoute smoel. Gocarts zijn niet aan mij besteed, de drukte op dijk en strand nog veel minder. Als ik tijdens het hoogseizoen uitzonderlijk in de buurt van de zee vertoef, wil ik er al na 24 uur weg. Jengelende kinderen, vrouwen wiens vergunning voor het dragen –of niet dragen- van een monokini al tientallen jaren moest ingetrokken zijn, luidruchtige Nederlanders, de ene handdoek naast de andere geen minuut stilte…
De laatste drie dagen was ik alweer in de buurt van de grote zoute plas. Er even tussenuit met de misses en J & N. Groter kan het contrast met de druk bevolkte zomermaanden haast niet zijn. De streek lijkt wel verlaten. Meer dan de helft van de winkels en restaurants zijn gesloten. In de restaurants die wel open zijn is het voor één keer fijn tafelen. Het personeel is er vriendelijk, heeft tijd genoeg en alles verloopt volgens wens. Op het strand is hier en daar iemand te bespeuren, en iedereen houdt er zijn kleren aan. Even tot rust komen, lucht opsnuiven…

woensdag 14 november 2007

Down the line

De nieuwe van José Gonzalez, die anders dan zijn naam zou doen vermoeden uit het koude Zweden afkomstig is, staat hier al een poosje op het schap te blinken. Na Heartbeats van The Knife pakt hij op zijn nieuwe plaat nu op boeiende wijze Teardrop van Massive Attack aan. Maar ook eerste singel Down the Line mag er zeker zijn. Greg Dulli die u nog kent als frontman van The Afghan Wigs en die momenteel op tournee is met zijn huidige band Twilight Singers, pikte het nummer onlangs op tijdens een show in New Orleans. Hij zette de straffe versie een paar dagen later op zijn myspace. Greg Dulli en de Twilight Singers zijn trouwens verplicht in de gaten te houden voor ieder zichzelf respecterende muziekliefhebber.
Dit is de originele versie.

En hier Dulli aan het werk.

dinsdag 13 november 2007

Haat als levensmotto

“God haat iedereen en stuurt iedereen naar de hel”

‘God vermoordde jouw kind, je zoon is in de hel,’ het zijn enkele kreten die leden van de Westboro Baptist Church (WBC) de familie van de in Irak overleden soldaat Matthew Snyder tijdens diens begrafenis naar het hoofd slingerden. Zijn vader trok naar de rechtbank en WBC werd veroordeeld. “Denk maar niet dat God nu zal stoppen jullie G.I. Joe uitschot te vermoorden,” was hun reactie.

‘Homoseksualiteit is de grootste zonde die er is. God haat flikkers niet omdat het flikkers zijn. Het zijn flikkers omdat hij ze haat. Alles wat er in de Verenigde Staten fout loopt, is een straf van God voor de lakse houding van ons land tegenover flikkers.’ Tot daar de theorie van de Westboro Baptist Church, een niet erkende geloofsgemeenschap uit Topeka in Kansas. Grondleggers van de WBC, zijn de familie Phelps. Ze maken het grootste deel uit van de 71 leden. Al meer dan vijftien jaar houdt de groep protestacties tegen de oprukkende homoseksualiteit in de Verenigde Staten en in de wereld. Ze gaan daarbij niet meteen subtiel te werk.

Baas in eigen stad
Founding father van de WBC is Fred Phelps. Hij denkt dat hij een profeet is van God op aarde. ‘En net als alle profeten in hun tijd, word ik door alle mensen gehaat.’ De Phelps begonnen hun protestacties in hun eigen stadje. In een kleine eetzaak in Topeka werkte een vrouw waarvan Phelps vermoedde dat ze lesbische was. Daarom trokken ze elke dag naar het restaurant om er met grote spandoeken – God haat flikkers, God haat jou- luidkeels te gaan protesteren. De directie wou niet toegeven, maar na twee jaar hadden de klanten stilaan genoeg van de moord en brand schreeuwende herrieschoppers en ging de zaak failliet. Slag thuis voor de Phelps, die ook weer wat meer vrije tijd hadden.
Tegenstand kennen de Phelps in hun eigen stad niet. Topeka bestaat niet uit 120.000 homofobe extremisten, maar niemand durft er kritiek op de WBC te uiten. Wie dat wel openlijk doet, riskeert een driedelige aanval. Tegen opponenten wordt sowieso een rechtzaak aangespannen. Fred Phelps is zelf gewezen advocaat en ook elf van zijn dertien kinderen hebben een diploma Rechten. Daarnaast zijn er de zogenaamde pickets best te vergelijken met een stakerspicket, maar dan bemand door extreme homohaters. De Phelps schrikken er niet voor terug om jarenlang voor iemands deur te gaan betogen. Het laatste en meest gevreesde middel om tegenstand in de kiem te smoren, zijn de mails en faxen met roddels. De Phelps sturen dagelijks honderden mails en faxen over het privéleven van hun tegenstanders naar overheid en media. Meestal gaat het over ongefundeerde leugens. Maar ook die missen hun effect niet. Zo was er een Schepen die openlijk kritiek op de WBC uitte. Phelps schreef in zijn fax dat de vrouw een slet en een hoer was, die tientallen mannen uit de omgeving neukte. Om zijn stelling kracht bij te zetten, faxte hij ook haar bloedgegevens door. Het bloed van de vrouw bevatte CRP, wat kan duiden op een seksueel overdraagbare aandoening. Van de roddels werd niets bewezen, maar de vrouw werd niet herkozen en stapte uit de politiek.

9/11, Aids, Katrina, Irak
De Phelps beperkten zich niet tot hun eigen omgeving en trokken naar allerlei samenkomsten van de holebigemeenschap. Dit tot groot ongenoegen van de aanwezigen. Zo moest de WBC tijdens protesten tegen de gay parade enkele malen gered worden door de politie. Bij een actie tegen een lesbisch huwelijk, werden twaalf leden van de WBC bijna aangevallen door 1.500 tegenstanders.
Ook begrafenissen van Aidsslachtoffers –homoseksueel of niet- werden geliefkoosde doelwitten van de WBC. Volgens hen is de ziekte Aids een straf van God voor homoseksualiteit. Maar niet alleen Aids, zowat alles is een straf van God voor de lakse houding van de Verenigde Staten tegenover anders geaarden. Zo trokken leden van de WBC onmiddellijk na 9/11 naar de WTC-torens om er te gaan verkondigen dat deze aanslag het werk van God was omdat God Amerika haat. ‘God vermoordde deze mensen. Hij keek ze recht in de ogen, lachte ze uit en stuurde ze naar de hel.’ Dat waren de exacte woorden van Fred Phelps. Het mag niet verbazen dat zelfs de meest rechtse conservatieven in de V.S. de WBC als verderfelijk beschouwen.
Na de orkanen Katrina en Rita verkondigde Fred Phelps dat de orkanen het antwoord van God waren voor de gebeden van de heiligen van de WBC. Even dacht Phelps zelfs dat eindelijk de Apocalyps was begonnen. Bij die Apocalyps zullen volgens hem de leden van zijn Kerk als getuigen worden opgeroepen. Advocaten zijn allicht niet toegestaan.
Tenslotte is ook de oorlog in Irak een uitgekookte straf van God omdat het leger homoseksuelen niet onmiddellijk executeert. Dus trekken de Phelps naar begrafenissen van soldaten om daar met kleurrijke pamfletten en leuzen hun ongenoegen te uiten. ‘Dank u God voor Irak, Dank u God voor dode soldaten’.
De vader van een gesneuvelde soldaat won onlangs een proces dat hij tegen de WBC aanspande. De kerk werd veroordeeld voor schending van de privacy en het toebrengen van emotionele schade. De Phelps moeten daarvoor 9,5 miljoen euro ophoesten. De WBC gaat in hoger beroep en is geenszins van plan de protesten daarom te staken. Ze zijn net dankbaar voor alle publiciteit die ze dankzij deze veroordeling kregen.

Haat katholieken, Zweden, Joden, Ieren,…
Op de haatlijst van Fred Phelps staan niet alleen homoseksuelen. Ook voor Joden heeft hij geen goed woord over. ‘Homoseksuelen en Joden, domineerden Nazi-Duitsland, net zoals ze dat vandaag met de V.S. doen. Pas op! Joden hebben Jezus vermoord en hun eigen profeten. De Amerikaanse Joden zijn de echte Nazi’s.’
Volgende op de lijst is de katholieke Kerk. ‘De katholieke Kerk is het grootste pedofiele netwerk ter wereld. Als de dag des oordeels komt, zal iedereen die ooit deel uitmaakte van deze organisatie, van paus tot priester naar de hel verhuizen.’ Dat wordt drummen.
In 2003 richtte hij zijn pijlen op Ierland. ‘Een roze verderfelijk en verdoemd eiland. Vergiftigd met potten en flikkers in elke rang van de bevolking. Kerken en kloosters in Ierland zijn plaatsen van orgie gevuld met zondige duivels.’ In Ierland werden uitspraken van Phelps over homoseksuele politici als belachelijk onthaald.
En ook Zweden moet het ontgelden. Dat land is veel te progressief. Het grote aantal Zweedse doden bij de aardbeving in de Indische Oceaan in 2004 is volgens Phelps een waarschuwing van God voor Zweden.
Maar Phelps werpt ook soms een bloemetje naar wie het goed doet. Saddam Hussein bijvoorbeeld kreeg van Phelps een brief waarin hij hem feliciteerde omdat Irak –volgens Phelps- het enige moslimland was waar Christenen zo vrij konden zijn. De liefde tussen beide heren was zo groot –pun intended- dat Phelps een delegatie van de WBC naar Irak stuurde. De WBC leden stonden in de straten van Bagdad tegen de V.S. te protesteren. Ze hadden het vooral niet voor Bill en Hillary Clinton en anale seks en allicht ook niet voor de combinatie. Zo graag zag Phelps Saddam ook niet. de dag nadat hij werd opgehangen vertelde Phelps in een video dat Saddam en Gerald Ford –die dezelfde week overleed- nu samen in de hel zaten.

De steel van een pikhouweel
Reporters die de familie Phelps volg(d)en getuigen dat ze, naast hun extreme standpunten ogenschijnlijk normaal zijn. Ze zijn sympathieke buren, spelen met hun kinderen, hebben allemaal gestudeerd, beschikken over een bloeiende carrière, het lijken wel modelburgers. Waar komt die scherpe haat dan vandaan? Zeker is dat vader Phelps de bepalende factor is.
Op 21-jarige leeftijd protesteerde hij al op de universiteit tegen kussen in het openbaar en de lust van het vlees. In de jaren 60 was dat geen goed idee. Phelps werd door de studenten van de campus verjaagd.
Een paar jaar later was hij pastoor in een kleine kerk in Tuscon. Tijdens één van zijn strenge preken, stopte een kleine kleuter niet met wenen. Phelps kwam van zijn preekgestoelte en sloeg de kleuter in het gezicht. Hij werd prompt uit de kerk ontslagen.
Maar ook binnen zijn eigen familiekring schuwde hij geweld niet. Zonen Mark en Nate, die zich van de familie afgekeerd hebben, deden in 2000 hun verhaal. De zonen werden herhaaldelijk afgeranseld met de steel van een pikhouweel, net iets breder dan een baseballbat. Meestal troefde Phelps twee kinderen tegelijk af. Het ene kind kon dan toekijken hoe het andere geslagen werd. ‘Je wist nooit wanneer hij klaar was. Hij werkte met intervallen. Hij sloeg je tien keer en begon dan met je broer. Even later was jij aan de beurt.’ De school van de jongens diende vaak klacht in tegen hun vader, maar die dreigde met processen tegen de school en beweerde dat zijn kinderen op school geslagen werden. Als zevenjarige hief Phels Nate op aan zijn handen en stampte hem met zijn knie in de buik tot het kind buiten westen geraakte.
Moeder Phelps werd niet gespaard. Hij scheerde ze ooit helemaal kaal omdat hij vond dat haar kapsel niet perfect zat. Toen Mark twaalf was, werd zijn moeder door Phelps van de trap geduwd. Ze scheurde de ligamenten van haar schouder en de dokter raadde een operatie aan. Phelps weigerde en de moeder kan haar schouder vandaag nog niet goed gebruiken. Bovendien maakte Phelps duchtig gebruik van de schouder wanneer hij haar fysiek wou aanpakken.
Volgens Mark en Nate is vader nu te oud om zijn agressie op zijn familie uit te werken. Hij heeft zijn familie nodig. Daarom richt hij zijn pijlen op anderen.
“Het grootste misverstand,” zegt Phelps, “is dat God van iedereen houdt. God haat iedereen en stuurt iedereen naar de hel. Enkel wij kunnen ons nog redden.”

maandag 12 november 2007

vrijdag 9 november 2007

François van Hoobrouck d'Aspre

We zijn in een oorlogtoestand. Ik ben voorstander van het principe "oeil pour oeil, dent pour dent" en ik zal in principe en in de realiteit al de maatregelen nemen en voorbereiden om dus ons verdedigen met alle maatregelen die noodzakelijk zijn. Ik zie niet voor welke reden in dit geval moet ik ook respecteren de Vlaamse wetgeving op zichzelf.

François van Hoobrouck d'Aspre, burgemeester van mijn thuisgemeente Wezembeek-Oppem
Nu moet ik bekennen dat ik onmiddellijk wel heel wat redenen zie waarom onze -niet benoemde- burgemeester de Vlaamse wetgeving moet respecteren. Dat Wezembeek-Oppem een Vlaamse gemeente is en dat Vlamingen alleen daarom al hun rechten hebben, laat ik even buiten beschouwing. Dat wij een Vlaamse gemeente zijn, impliceert ook dat onze burgemeester onder de voogdij van de Vlaamse regering opereert. Dat willen we ook nog even vergeten. Maar waar onze burgemeester sowieso niet onderuit kan, is het feit dat al het geld dat hij krijgt uit de Vlaamse portefeuille komt. Hij kan het zich gewoonweg niet permitteren zich niet te houden aan de Vlaamse wetgeving.
De Vlaamse regering kan de geldkraan van onze burgemeester dichtdraaien. Als dat gebeurt, verwacht ik niet dat er nog veel inwoners uit Wezembeek-Oppem achter de man gaan staan. Voor zover dat nu al het geval is, Hoobrouck d'Aspre is één van de minst populaire burgemeesters in Vlaanderen. Bovendien zijn slechts een fractie van mijn dorpsgenoten geïnteresseerd in het politiek gekakel van een stokoude burgervader. Ook zelf moet ik toegeven dat ik de houding van mijn burgemeester minder belangrijk vindt, dan het feit of mijn vuilnisbakken op tijd worden opgehaald, mijn straat er degelijk bij ligt en er een deftig schooltje in mijn dorp is. Zolang dat nog het geval is, kan de burgemeester rustig blatend. Maar wanneer hij geen Vlaams geld meer ontvangt, zal hij ook in eigen dorp de wind van voren krijgen.

donderdag 8 november 2007

Betaalde boodschappen

Ordinaire reclame heeft afgedaan. Iedereen zapt weg bij een spotje. Een advertentie in de krant wordt zelden gelezen. Een banner of mail wordt als ergerlijk ervaren. En de boodschappen die de consument dan toch tot zich neemt gelooft hij de helft van de tijd niet. Daarom moeten reclamejongens op zoek naar andere kanalen. Op pumbby kunt u zich laten betalen om boodschappen te ontvangen. Het moet wel op uw gsm gebeuren. Meer info hier dus.

maandag 5 november 2007

John Hiatt akoestisch AB

Straf. John Hiatt dat is 100% Rock ’n roll en 200% vakmanschap. Geen soundscapes, geen geluidsmuur, geen lichteffecten, geen kapsones. Één man, één piano, een gitaar of zes en één mondharmonica. En dan grasduinen uit 20 platen. Nummers ontbloot tot op het bot. Alleen nog de essentie. Songs die al twintig jaar op de setlist staan worden nog steeds met evenveel overtuiging gespeeld.
Zes platenfirma’s wezen Hiatt al de deur, maar nog vaker werd hij elders binnengehaald. Zijn nummers zijn doorspekt met doorleefde emoties. Hiatt is nauwelijks negen jaar als zijn broer zelfmoord pleegt. Twee jaar later sterft zijn vader en op zijn zestiende trekt hij van huis weg. Hij heeft dan al een job als songwriter. Wanneer tien jaar later zijn vrouw zelfmoord pleegt, stort de muzikant zich op drank en drugs. In die periode hebben heel wat optredens daar onder te lijden. ‘I ‘ll never get over you’ schreeuwt hij moederziel alleen op het podium, waarna hij zijn complete ziel door de mondharmonica spuugt.
Vuile rockers ‘Riding with the king’, ‘Perfectly good guitar’ en ‘Cry love’ blijven ook akoestisch overeind. Opmerkelijk, uit zijn laatste album ‘Master of disaster’ haalde Hiatt geen enkel nummer. Tijdens de bissen werden we op een obligatoire maar verschroeiend mooie versie van ‘Have a little Faith in me’ getrakteerd. Thank you for having faith in me all these years, bedankte Hiatt zijn publiek nogmaals. Voor de meeste concertgangers was het zeker niet de eerste maal dat ze de artiest aan het werk zagen. Oude rockers met grijs lang haar en een jeansvest, er was er zelfs één bij die met een stok moest lopen. Hiatt is dan ook 55 jaar, maar oogt er op het podium nog steeds 25.

zaterdag 3 november 2007

Arcade Fire Vorst

Ze hadden wat goed te maken de maffe bende van Arcade Fire. In april zouden de Canadezen concerteren in De Hallen Van Schaarbeek, maar de sinussen van zanger Win Butler besloten een eigen leven te gaan leiden. Op het hoofdpodium van Pukkelpop zouden die sinussen moeten inboeten en zou het ongemak met een daverend concert vergeten worden. De geluidsmix van de resem instrumenten die de band uit Montréal op het podium meesleurt zat echter niet geheel snor. Ondanks een sterk en erg bezield concert, bleef het optreden dan ook wat onder de verwachtingen.
Gisterenavond kon er dus revanche genomen worden in Vorst Nationaal. Een concertzaal die godbetert bij muziekminnend Vlaanderen berucht is voor zijn slechte akoestiek. Dat een groep met zulke rijke en sfeervolle sound zich hier moest komen verdedigen, schiep niet veel hoop.
Tien man sterk verschenen ze gisteren aan de aftrap –twee extra blazers-. Allemaal Multi-instrumentalist. In het midden Win Butler, een boomlange kerel, als een kapitein orde scheppend in een ogenschijnlijke chaos van klanken. Wie met zijn oren toe luistert –als iemand dat al zou kunnen- zou nooit kunnen vermoeden dat uit dit onsamenhangend zooitje ongeregeld zulke intense muziek voorkomt. En toch, al vanaf de eerste noot weten de Canadezen het publiek te raken waar het moet. Nu eens in de ziel, een paar keer ter hoogte van het traankanaal, dan weer in het scrotum en even vaak in de heupen. Publiek dat zich niet met één stempel laat bedrukken. Tieners, maar vooral twintigers en ook dertigers en veertigers. Logisch want Arcade Fire is de grootste indieband ter wereld geworden. Vier jaar geleden bestond de groep nog maar net. Via een aantal goede recensies, onder andere op de invloedrijke muzieksite Pitchfork, ging het pijlsnel vooruit. De nochtans niet altijd even toegankelijke muziek van de band heeft zijn weg naar de massa gevonden.
Na het met zichzelf worstelende Funeral, keek de band dit jaar met Neon Bible naar de complexe wereld van vandaag. Het grote verschil tussen beide platen, viel ook tijdens het optreden euh… op. Tussen de nummers krijgen we beelden te zien van luid schreeuwende predikers waar Amerika van vergeven is. Antichrist Television Blues is dan ook de logische opener. The Well and the Lighthouse, één van de sterkste nummers op de nieuwe plaat, is ronduit verschroeiend. Ook het breekbaar en verzorgde In The Backseat, waar Régine Chassange manlief Butler laat zien dat ook zij over heel wat vocaal vermogen beschikt, veegt alle twijfels van tafel. Maar op zijn best is de band toch pas als de toppers uit Funeral worden bovengehaald. Neighbourhood 2, 1, 3 en daarna Rebellion laten van Vorst geen spaander heel.
Tijdens de bisronde worden Intervention en het relatief swingende Wake Up nog afgevuurd. Wij zijn al lang wakker genoeg om te zien dat dit een groep in goeden doen is. Foto’s.