vrijdag 28 september 2007

Shit, de lotto gewonnen

Van plan vanavond 130.000.000 euro te winnen? Al plannen om uw lokaal café te kopen, uw vrouw dienster in uw persoonlijke harem te maken, diamanten velgen op uw gouden wagen te zetten? Denk dan eerst goed na, welk soort lottowinnaar wil u worden?

De verkeerde
Een eenvoudig bezoekje aan een dagbladhandel was voor Betty Verbeeren genoeg om haar hele wereld ondersteboven te halen. Begin december vorig jaar raakt bekend dat een klant van De Griffel in Mere met een quickpick van zes euro iets minder dan een miljoen euro gewonnen heeft. De redactie van Het Nieuwsblad stuurt een reporter ter plaatse. De echte winnaar heeft zich echter nog steeds niet gemeld. Voor de fotograaf poseren de eigenaars van de dagbladhandelaar met de vette cheque en op één of andere manier geraakt ook de –letterlijk en figuurlijk- onfortuinlijke Betty mee op de foto. Als die in de krant verschijnt, krijgt ze dagelijks felicitaties en bedelbrieven en kent geen minuut rust. begin januari brengt de krant eindelijk verlossing door haar boodschap ‘ik ben absoluut geen lottomiljonair’ in het groot af te drukken.

De egoïstische
Een villa van 700.000 euro, drie wagens ter waarde van 150.000 euro, het is maar een kleine greep uit de aankopen die de 53-jarige Pete Kyle deed toen hij zeven miljoen euro met de lotto won. Zijn goed recht uiteraard, maar nauwelijks vijf kilometer van die dure villa wonen de vier broers en zussen van de Brit. De vier lijden aan de ongeneeslijke ziekte van Huntington, waar eerder al een broer en een zus van de winnaar aan stierven. Dat is een erfelijke hersenaandoening die zorgt voor controleproblemen van de spieren. Patiënten hebben een beperkt spraakvermogen en zitten in een rolstoel. Het enige wat dokters voor hen kunnen doen is het lijden verlichten. Dat kost handenvol geld. Groot was dan ook de verrassing van de familie toen ze –via de media- vernamen dat broer Pete de pot gewonnen had. Het plezier was van korte duur. Sinds de dag dat Pete rijk geworden is, heeft zijn familie nog geen rooie duit gekregen. Pete heeft zijn zieke broers en zussen zelfs geen enkele keer meer opgezocht. De familie deed ondertussen al verscheidene malen haar verhaal in de grootste Britse roddelbladen en heeft daar vermoedelijk ook de jackpot gekraakt.

De zuinige
Vrijgezel, 72-jaar, kinderloos, bijzonder hardhorig, lamme arm, altijd bij zijn ouders in een minuscuul huisje gewoond, een beetje mensenschuw en plotsklaps drie miljoen euro rijker. Het overkwam V.V.A. een man uit het Limburgse Paal. Veel is er in het leven van de winnaar niet veranderd. Hij is verhuisd naar een dorp een paar tientallen kilometers verder. Daar woont hij in een bescheiden appartementje op de eerste verdieping. Af en toe komt zijn zus op bezoek en twee keer per week komt de verpleegster van het Wit-Geel Kruis. Voor de rest ziet de man niemand. Hij zoekt ook zelf nooit contact maar knikt wel vriendelijk goedendag. Iedereen in het dorp weet dat hij miljonair is, maar laat hem met rust. Zijn grootste uitgaven: af en toe een paar trappistjes in een café in de buurt en bijna elke middag een dagschotel in de brasserie van het cultureel centrum. Misschien een ideetje voor VTM, Wie wordt de vrouw van…

De dieronvriendelijke
Wekenlang stonk het al in het Franse Auvergne. Een aantal buurtbewoners besloot zelf op zoek te gaan naar de oorzaak van de walgelijke stank. Hun zoektocht bracht hen aan de deur van de lottowinnaar die een paar jaar eerder een boerderij in het dorp had gekocht. Die gaf niet thuis en de buren trokken naar het erf van de boerderij. –Michel Vandenbossche en andere dierenvrienden lees hier niet verder- Daar troffen ze 250 dode koeien aan. De karkassen van de dieren lagen te rotten in de zon. De meeste koeien waren gestorven van ondervoeding. De wei waarop ze graasden was veel te klein. Andere koeien waren opgevreten door de honden die blijkbaar ook geen eten kregen. De dierenbescherming werd er bij gehaald en de vijftig overige koeien en honden werden elders ondergebracht. De eigenaar die de rest van zijn twee miljoen euro winst ergens anders aan het verbrassen was, werd aangehouden. Hij moet zich voor de rechtbank verantwoorden. De man beweert door zijn plotse geldwinst compleet de realiteit uit het oog verloren te zijn. Van zijn lottowinst is vandaag niets meer over. Hij leeft van sociale hulp.

De vrijgevige
‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt,’ was het enige wat de verantwoordelijke van de Duitse Westlotto kon stamelen. Even ervoor had een lottowinnaar uit Dortmund zijn volledige winst, 9,1 miljoen euro, weggeschonken aan goede doelen. De vijftiger wist al drie maanden lang dat hij de winnaar was, maar maakte zich niet bekend. Reden genoeg voor tientallen mensen om zich als winnaar te gaan aanmelden. De meesten hadden hun biljet verloren, bij anderen had de hond het opgegeten, enfin als u ooit uw huiswerk niet gemaakt hebt kan u zelf verder gaan. De echte winnaar meldde zich uiteindelijk na vele oproepen in de media. Hij was bang dat de lottowinst zijn leven door elkaar zou halen. Als zakenman kwam de man niets te kort en was hij erg tevreden met zijn huidig leven. De Westlotto heeft samen met de winnaar een liefdadigheidsinstelling voor arme Duitsers opgericht. De identiteit van de man is in Duitsland nog steeds een zeer gegeerd geheim.

De nierloze
Lottowinnaar en nierdialysepatiënt Mick Taylor deed bij zijn winst een ietwat ongelukkige uitspraak en zei zes miljoen euro graag te willen ruilen voor een degelijke nier. Dat had de 26-jarige Brit beter niet gedaan. Nog geen dag later bulkten de kranten, de brievenbus en mailbox van Taylor met voorstellen van mensen die maar al te graag een nier wilden afstaan voor een deel van de pot. Ook op straat werd de man aangesproken. ‘Ik wil je mijn nier wel doneren als jij een gelddonatie maakt’ stelde een vrouw hem voor. Taylor die helemaal geen oproep deed maar eigenlijk meer een soort verzuchting slaakte, weigerde alle voorstellen. Deskundigen vonden de stormloop van door geld gedreven weldoeners weerzinwekkend. Ze wezen er ook op dat de handel in organen in Groot-Brittannië verboden is. Taylor zelf staat ondertussen op de wachtlijst voor wat al zijn derde transplantatie wordt.

De toevallige
Zijn dagelijkse zoektocht door de vuilnisbak voor een supermarkt bracht de 83-jarige Edward St. John meer op dan verwacht. Tussen het vuil vond de man een winnend loterijticket, goed voor 750.000 euro. Prachtig verhaal dat ook de media niet links lieten liggen. Tot ene Kevin Donovan opstond en beweerde de eigenaar te zijn van het verloren lotje. Samen met zijn familie trok hij naar de rechtbank in de hoop iets van het geld te zien. Op veel sympathie moest de beslissing van de Donovans niet rekenen. De meeste Amerikanen schaarden zich achter het finders-keepers principe van opa St. John. Uiteindelijk bedong diens advocaat een minnelijke schikking met de Donovans. Hij wou vermijden dat de grijsaard nooit van het geld zou kunnen genieten. De Donovans kregen 100.000 euro.

De ongelukkige
De naar Duitsland geïmmigreerde Turk Bilal Y. kon zijn geluk niet op toen hij een half miljoen euro lottowinst in ontvangst mocht nemen. Uit dankbaarheid en puur geluk kocht hij de Berlijnse lottowinkel waar hij het winnende biljet had gekocht. Een eigen zaak was een verre droom van de immigrant geweest. Daarmee tekende hij zijn eigen doodvonnis. Nauwelijks acht maanden later ontplofte de winkel. Twee klanten konden nog ontsnappen. Ze probeerden met een brandblusser de ruit in te slaan en zo de zestigjarige Bilal uit de winkel te bevrijden. Één van de klanten kon uiteindelijk de hand van de Turk vastgrijpen. Die verloor onmiddellijk alle kracht en bezweek aan een rookvergiftiging. De brandweer die niet ver van de wijk gestationeerd was, kwam hopeloos te laat.

De dolgedraaide
Dronkenschap, verstoring van de openbare orde, stelen van wagens, een dertigtal overtredingen had de 19-jarige Michael Carroll op zijn conto staan toen hij in 2002 maar liefst 15 miljoen euro won. ‘Ik ben geen engel, maar nu is het definitief afgelopen’ beloofde hij nog. Nauwelijks achttien maanden later blijft er van het geld nog slechts 700.000 over en van zijn goede beloftes nog veel minder. Carroll heeft ondertussen al negen maanden in de cel gezeten wegens afpersing. Hij werd veroordeeld voor vandalisme, rijgt de parkeerboetes en kleine overtredingen aan elkaar en is onlangs betrapt op het bezit van cocaïne. Hij werd door de Britse pers opgevoerd als king of chavs, wat zoveel wil zeggen als überjohnny. Met zijn geld kocht hij vier huizen, een villa in Spanje, twee BMW coupés, drie Mercedessen, twee Jeeps, verschillende quads, aandelen in zijn favoriete voetbalclub, een gigantisch luxezwembad, voor meer dan 100.000 euro juwelen en voor een onbekend bedrag aan drugs en drank. Zijn 21-jarige vriendin –met kind uiteraard- liet hem in de steek, maar dat liet Carroll niet aan zijn hart komen. Hij begon feestjes te geven. Op zo’n feest vloeide de champagne rijkelijk en was ook de drugs nooit ver weg. Rond een uur of tien startten de aanwezigen regelmatig een paintball gevecht. Voorbijgangers en omwonenden worden daarbij niet vergeten. Het feest werd steevast afgesloten met een demolition race, waarin Carroll en zijn maten –niet zelden per ongeluk in de tuin van de buren- stomdronken een paar wagens in de prak reden. Ook steevast aanwezig op een feestje: een haast industrieel aandoend vuurwerk.

De dramatische
De 227 miljoen euro –de grootste Amerikaanse lottopot ooit tot dan- die Jack Whittaker in 2002 won heeft hem niets dan ongeluk gebracht. Nochtans werd eerst gedacht dat de zakenman met het geld zou kunnen omspringen. Niets bleek minder waar. Kenmerkend was het nachtje dat Whittaker doorbracht in The Pink Pony, inderdaad een stripclub. Twee dieven sloegen de ruit van zijn wagen in en gingen er met 400.000 euro cash vandoor! Twee werknemers van de club werden later gearresteerd. Zij wilden drugs in zijn drankje gieten en hem daarna ontvoeren. Het ging van kwaad naar erger. Een 17-jarige vriend van de kleindochter van de Amerikaan overleed aan een overdosis drugs. De familie van de jongen hield Whittaker persoonlijk verantwoordelijk omdat hij zijn kleindochter voorzag van een wekelijks zakgeld van 1.800 euro. Een paar maand later werd ook de kleindochter met een overdosis dood aangetroffen. De rol van opa werd in de media breed uitgesmeerd. Begin dit jaar beweerde Whittaker dat dieven er met al zijn geld vandoor waren. Een verhaal dat door de autoriteiten sterk in twijfel wordt getrokken aangezien het zou betekenen dat ze met twaalf verschillende cheques in twaalf verschillende banken op één dag al het geld van de rekening haalden. Vermoedelijk diste Whittaker het verhaal zelf op om schuldeisers te ontlopen.

woensdag 26 september 2007

Rockvonk

22 September jeugdhuis Merlijn Wezembeek-Oppem
Zoektocht naar rock'n roll talent uit Vlaams-Brabant

Fijne instrumenten

Fransen en rock, uit die combinatie is nog minder goeds gekomen dan uit de combinatie Sergio en microfoon. Het viertal Omaha Bitch vormt ook niet meteen een uitzondering op deze regel. Hun videoclip mag er dan weer wel zijn.
Vrijgezelle lezers opgelet. De Vrije Pers start een nieuw initiatief om u eindelijk van die verdomde straat te krijgen. Geef op Ché Earth uw postnummer in en u ontdekt welke babes in uw contreien vertoeven. Hell, u kan hen zelfs mailen. In onze heimat wonen er een vijftiental. Wie die al jaren aan de stoof heeft vastgeketend weet ik niet, maar dat het vurig mag branden in zijn hel!

dinsdag 25 september 2007

Onder de gordel

Groot nieuws vandaag in enkele Waalse kranten, maar ook in het Belang Van Limburg en de Gazet Van Antwerpen. De zus van Bart De Wever woont in Wallonië! Bang! Bovendien is ze werkloos! Bang! ‘Eat this Bart!’ hadden de desbetreffende journalisten er nog willen onderschrijven. Het is een nieuwe aanval op de persoon die door de Waalse media samen met Yves Leterme als baarlijke duivel wordt gezien. In Wallonië lijkt men te vrezen dat De Wever hier en daar al een oude tank aan het opknappen is en er binnenkort de taalgrens mee dreigt te bestormen.
Dat zoiets niet meteen voor morgen is, willen Waalse commentatoren niet onder ogen zien. Het is uiteraard eenvoudiger je te richten op een vijand dan naar de grond van de zaak te kijken, in dit geval zoeken. Die vijand aanvallen door het bedrag dat zijn zus als uitkering krijgt in de krant te zetten, is erg laag. Als ik mij moest verantwoorden voor wat mijn broers allemaal uitstaken, dan had ik al een fulltime woordvoerder in dienst. Het afschilderen van De Wever als een hypocriet en duivels persoon heeft meer gevolgen. De Wever ontvangt al een paar weken haatmails en dreigementen van Belgicisten. Zware bedreigingen, er werd zelfs toegewenst dat zijn zoontje zou worden overreden.
Waalse politici distantieerden zich zeer duidelijk en met grote woorden van deze bedreigingen. Maar de bal mag ook eens naar de Franstalige media gekaatst worden. De verantwoordelijkheid ligt ook deels bij hen. De loopgraven waarin onze politici nu vastzitten hebben ze in de media zelf gegraven.

SP.A Rood

Onze maatschappij verhardt. Alles gaat steeds sneller. Voor heel wat mensen te snel. Ze worden bang. Bang dat ze straks geen eigen huis meer kunnen kopen. Bang dat ze straks geen pensioen meer zullen krijgen. Mensen maken zich zorgen. Over de globalisering, over de onveiligheid, over onze nieuwe samenleving. De enige partij die van deze onzekerheid gebruik heeft kunnen maken is het Vlaams Belang. In Nederland speelt de S.P. al jaren een soortgelijke rol. Met een toegankelijke boodschap die een stuk linkser ligt dan onze SP.A. De socialistische partij onder leiding van Jan Marijnissen kent er een geweldig succes. Zij voert een links plus beleid, tot groot ongenoegen van liberaal Nederland.
Waarom gaat het dan zo moeizaam met onze eigen SP.A? De wel erg zware nederlaag bij de verkiezingen hadden de linkse excellenties zelf niet eens zien aankomen. Hebben ze het contact met de basis verloren? Het oorspronkelijke electoraat van de rooien heeft geen vertrouwen meer in de partij. Er wordt niet meer geluisterd naar de man in de straat. Nochtans worden er vaak goede voorstellen gedaan, maar het komt allemaal te gekunsteld over. SP.A heeft ook de perceptie tegen. Ex-partijvoorzitter en reclameman Patrick Janssens wist dat maar al te goed.
Heeft de SP.A lessen getrokken uit de nederlaag? Na de verkiezingsnederlaag werden de leden niet bevraagd. Alles werd en Petit comité bedisseld. Caroline Gennez zou voorzitter worden, Freya Van den Bossche fractieleidster en Patrick Janssens mocht een rapport schrijven. Daarmee was de kous af. Dat de leden van de partij daar niet erg blij mee zijn, bleek in Antwerpen. Daar moest de lokale partij een kandidaat-voorzitter voorstellen. Het afdelingsbestuur koos onmiddellijk voor Gennez. Maar na een algemene ledenvergadering en een stemming werd Erik De Bruyn met 59% van de stemmen uiteindelijk verkozen. De Bruyn is de aanvoerder van het project SP.A Rood, een strekking binnen de partij die een ruk naar links maakt. De idee voor SP.A Rood groeide niet in de hoofden van het partijbestuur of werd niet door een slimme en uitgekiende spindoctor bedacht. Neen, SP.A Rood zag het levenslicht aan de stakingspiketten. De Bruyn en zijn konsoorten weten zeer goed wat er bij de basis leeft. Het discours doet ligt communistisch aan maar raakt een teer punt. Mensen begrijpen niet waarom zij langer, meer uren en harder moeten werken als bedrijven steeds grotere winsten maken. Mensen begrijpen niet waarom topmanagers tien- of honderdmaal meer verdienen. SP.A Rood wil de handschoen opnemen tegen het neoliberale Europa. Of de Bruyn partijvoorzitter wordt is echter de zeer de vraag. In Gent werd er geen ledenvergadering gehouden om te beslissen wie de lokale afdeling zou voordragen. De zenuwen stonden erg gespannen en van bovenuit kwam er heel wat druk. Resultaat Gennez haalde het.
Hoe de voorzittersverkiezing ook afloopt, er is nu al een duidelijk signaal gegeven. Grote delen binnen de partij willen een linksere koers varen. Een koers waarvoor –dat bewijst het Nederlandse model- een electoraat openligt. Een koers die dichter bij de mensen staat en opnieuw geloofwaardiger wordt. Dat het kan bewees de –communistische- PVDA bij de laatste twee verkiezingen. Vroeger was die extreem linkse partij een marginaal verschijnsel dat nergens meer dan een half of ergens misschien twee procenten haalde. Bij de laatste twee verkiezingen haalden zij met beperkt budget en grondig en zorgvuldig contact met de basis her en der zelfs de kiesdrempel. Er ligt op links nog terrein open.

woensdag 19 september 2007

Animal Collective - Strawberry Jam

Toen Feels, het vorige album van Animal Collective (AC) uitlekte, besloten de heren hun volgende album te labelen. En ook deze keer was het van datum. De journalist die de plaat op het web zwierde werd gevonden maar de heren van AC vroegen om de man niet te ontslagen. Ze vonden het vooral spijtig dat een aantal mensen kennis gemaakt had met hun muziek in MP3-formaat. Zo gaan volgens de band belangrijke details verloren. De indie-muziek die AC maakt is inderdaad erg verfijnd en doorspekt met losgeslagen en knotsgekke geluiden. Daaronder ligt een dikke laag prachtige melodieën en zeer degelijke songs. Strawberry Jam is de meest toegankelijke plaat die het viertal al produceerde. Goed op dreef heeft de band veel weg van psychedelische Beach Boys achter murenhoge soundscapes. Voor wie dit jaar de worpen van Arcade Fire en Architecture in Helsinki in huis haalde, is dit gesneden koek.
Live zeer de moeite.

CIM

Wat las, keek en hoorde u in 2006? Het Cim (centrum voor informatie over de media) houdt het voor u, en vooral voor adverteerders grondig bij. Vorige vrijdag kregen we op De Vrije Pers het lijvige document onder ogen. Onze magazines Ché en P gaan er met rasse schreden op vooruit. Reden genoeg om in de keuken een paar flessen te laten knallen.

De drie best bekeken televisieprogramma’s: (allemaal op één)
Eurosong: 1.772.142
Witse: 1.699.765
De onvermijdelijke F.C. De Kampioenen: 1.551.860

Marktaandeel radio:
Radio 2: 31,15%
Q-Music: 17,38%
Donna: 15,82%
Radio 1: 7,42%
StuBru: 7,22%

Kranten:
Het Laatste Nieuws stijgt 3% tot 1.095.000
Het Nieuwsblad stagneert op 781.500
Het Volk verliest alweer, dit keer 9%
De Standaard verliest 6%
De Morgen wint er 4%
Grootste verliezer is de Tijd met 18%

Magazines:
Humo: -2%
Knack: +2%
Dag Allemaal: +3%
P-Magazine: +14%
Ché: +16%

zondag 16 september 2007

The Second Amendement

I have guns now largely for the same reason I have fire extinguishers in the house and spare tires in the car. I'm a self reliant kind of guy. and there could come a time when I need to protect my family and i'm a self reliant kind of guy.


Armed America

donderdag 13 september 2007

Betogen bis

Bij het Belang zijn ze erg tevreden over de mediastunt van gisteren.
Toegegeven: er bestond binnen de partij enige twijfel over de opportuniteit van deze betoging, maar ik blijf er bij dat dit de ideale manier was om het nieuwe politieke jaar aan te vatten. Zeg nu zelf, een betoging op het Schumanplein, mediatiek gezien the place to be in Brussel, een PS-potentaat die zal blunderen en ongeveer 20 camera's die klaar staan... er zijn slechtere manieren om z’n rentree te maken.

Aldus Filip De Man, Volksvertegenwoordiger VB op zijn eigen website
De ene dag staat het Belang op de barricades voor vrije meningsuiting, de volgende dag spelen ze zelf voor censuurpolitie. Het VB eist namelijk dat de Antwerpse gouverneur een tentoonstelling van fotograaf Jorge Dirkx met portretten van asielzoekers verbiedt. De expositie vindt plaats in een OCMW-gebouw en dat zint het VB niet. Volgens hen gaat het om een politieke zaak die uit een neutraal gebouw moet blijven. Van geslagen hond tot balkend kalf.
Links Dewinter in betere tijden. Toen kon hij zelf vervelende demonstranten het zwijgen opleggen.

woensdag 12 september 2007

Betogen

Filip Dewinter is nu al de ster van de week. Maandag mocht hij in het Vlaams Parlement onder grote internationale belangstelling een poging doen de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen. Dinsdag werd hij nauwelijks een paar kilometer verder, alweer onder de neus van de verzamelde pers, opgepakt tijdens de verboden betoging tegen de Islam. Op het partijbestuur hebben de leiders van het VB vandaag ongetwijfeld een fles laten knallen op zoveel goed nieuws. Het was maanden geleden dat de partij nog eens zonder interne ruzies -die voorheen binnenskamers uitgevochten werden- in het nieuws kwam.
Dewinter en Belang-voorzitter Van Hecke dienen via hun advocaat klacht in bij het comité P. Zij vinden dat ze door de politie onnodig hardhandig zijn aangepakt. Wie eerder al eens in contact kwam met de arm der wet, zal het beamen, hij is niet zacht, die arm. Politieagenten gebruiken een stevige dosis geweld bij arrestaties en tussenkomsten. Wie evenwel de beelden op Het Journaal zag, kon duidelijk opmerken dat Van Hecke zich in een soort martelarenbui tussen de agenten in gooit. Van de 200 aanwezige betogers, werden er 154 opgepakt. Misschien is dat overdreven machtsvertoon. Maar je zou ook gewoon kunnen zeggen dat de politie er 46 heeft laten ontsnappen.
De duizenden betogers die vooraf uit alle hoeken van Europa werden verwacht bleken na het opstappen van de organisator van de betoging tot een marginaal groepje herleid. Het Belang had zich achter de betoging geschaard en dus werden, om een complete afgang te besparen, alle mandatarissen en personeelsleden opgeroepen. Waarom de Brusselse overheid het nodig vond tegen dat kleine groepje betogers streng op te treden blijft echter nog onduidelijk. Feit blijft dat het voor het VB mooie publiciteit was.
De grote vraag blijft echter waarom de betoging verboden moest worden. Betogen is een essentieel onderdeel van de vrije meningsuiting. Het argument dat door burgemeester Freddy Thielemans werd aangehaald als zou hij de veiligheid tijdens zo’n betoging niet kunnen garanderen houdt geen steek. Als dat zo was, zou hij elke voetbalwedstrijd en vakbondsbetoging moeten verbieden. Hoeveel ruiten, vuilbakken,… sneuvelen er daar niet? Iedereen moet in onze samenleving kunnen blijven zeggen wat hij wil. Trouwens betogingen verbieden omdat er geweld uit zou ontstaan, leidt allen tot meer geweld. Dat mag uit talloze betogingen tegen dictatoriale regimes in het buitenland duidelijk blijken. Laat dus ook extreemrechts –vreedzaam!- betogen. Die mannen hebben het al niet gemakkelijk.

dinsdag 11 september 2007

2 Meter

Zowat twintig jaar geleden kende de muziekindustrie nog gouden tijden. Er werd nog niet gedownload. Platenmaatschappijen verdienden bergen geld. Ter promotie van een nieuwe plaat vlogen ze dan ook met hun artiesten de wereld rond. In Nederland had ene Jan Douwe Kroeske een radioprogramma dat 2 Meter De Lucht In heette. Daarin kwamen regelmatig internationale gasten op bezoek. In die tijd mochten er van de Nederlandse radioleiding geen Engelstalige interviews afgenomen worden tijdens de dagprogramma’s. Heel wat wereldsterren passeerden dan ook de revue met een ‘hello, bye’ waarna hun plaat gespeeld werd. Kroeske kwam daarom op het idee de gasten een stukje te laten spelen in zijn show. Omdat de studio’s daar helemaal niet op voorzien waren, moest dat klein en akoestisch gebeuren. De 2 Meter Sessies waren geboren. Speelden een set: Nirvana, REM, Radiohead, Counting Crows,…
Naast verzamelalbums en volledige opnames op plaat, werden er na verloop van tijd ook –vaak unieke- televisie-opnames gemaakt. De 2M-sessies werden in binnen- en buitenland een begrip. Vanaf dit jaar keren ze terug op het Nederlandse digitale cultuurkanaal Cultura. In de eerste opnieuw gemonteerde aflevering is The Scene aan de beurt. Kroeske zorgt voor een nieuwe inleiding met enkele anekdotes en een paar oude sessiefoto’s.

zaterdag 8 september 2007

Bowling


Bowling

alles loopt op rails

Aangezien ik –nog altijd- niet over een rijbewijs beschik, ben ik vaak op het openbaar vervoer aangewezen. Zeker één keer per week neem ik de trein richting Antwerpen. Ik hou van de trein. In de trein is het rustig. De trein staat niet in de file en blijft ver weg van de miserie op de weg. ’s Ochtends kan ik er ongestoord mijn krant lezen, ’s avonds doe ik er mijn laptop open en werk nog wat verder. Ik doe mijn ding, de trein gaat zijn weg en we laten elkaar gerust. Ik zou het u allen aanraden, reizen met de trein.
Helaas vertrekt de trein zelden op tijd en komt hij nog minder vaak op het juiste tijdstip toe. Naar schatting acht op de tien treinen die ik neem, vertrekken te laat. Meestal gaat het slechts over vijf minuten, maar soms wordt mijn trein gewoon afgeschaft en moet ik op de volgende –stoptrein die er een pak langer over doet- wachten. Door de luidsprekers van het station verneem ik zelden wat er aan de hand is. Alleen ‘Gelieve ons te verontschuldigen’ klinkt wel eens door de speakers. Één keer had ik mijn treinkaartje niet correct ingevuld en werd de conducteur kwaad. Ik probeerde de man van mijn onschuld te overtuigen, maar het mocht niet baten. Hij behandelde me alsof ik zojuist zijn twee dochters en hun moeder verkracht had. Zelfs nadat ik met veel tegenzin een boete had betaald, begon hij me nogmaals de les te lezen.
De trein en ik, we hebben een haat-liefdeverhouding. Het feit dat ik dit stukje op de trein schrijf, spreekt dan weer in zijn voordeel.

Banksy

De Britse graffitiartiest Banksy stelde vorig jaar de hele maand december samen met twintig kunstenaars zijn werk tentoon in een drukke winkelstraat in Londen. Met die actie wilde hij de echte geest van kerstmis terugbrengen. “Want,” zegt Banksy: “Dat feest wordt alsmaar minder commercieel en draait steeds meer om religie. Daarom besloten we onze eigen winkel te openen en dingen te verkopen die niemand nodig heeft.” In de vitrine van de zaak staat een kerstman te betogen, op zijn bord is te lezen ‘Give up now!’ Wat verder hangt een tafereel uit Hans en Grietje. De heks is vervangen door Michael Jackson die de kinderen met wat snoep naar binnen probeert te lokken. Geïnteresseerden kunnen er ook werken kopen, kostprijs tussen 50 en 700 euro. Een spotprijs voor werk van een artiest dat doorgaans voor een veelvoud van dat bedrag onder de hamer gaat. Één van de opvallendste kunstwerken, een Afrikaanse jongen zonder been die naar een ledematenautomaat staat te gapen, werd voor een onbekend –lees bijzonder hoog- bedrag verkocht. Banksy startte het winkelconcept vijf jaar geleden, maar het is de eerste keer dat de winkel zich midden in het commerciële centrum van Londen bevindt.

Bankswie?
Banksy houdt zijn identiteit angstvallig geheim. Logisch want voor 2005 alleen al heeft de Engelse politie een rekeningetje van 35.000 euro aan schoonmaakwerken voor hem klaarliggen. In de Engelse media circuleren twee namen. Banksy zou Robert Banks of Robin Banks heten. Iedereen is het er over eens dat hij afkomstig is van Bristol, een stadje ten Westen van Londen en om en bij de 32 jaar oud is. De guerrillakunstenaar begon met graffiti toen hij veertien was en van school gestuurd werd. Omdat hij te traag en niet erg goed was met een spuitbus, ging hij met stencils aan de slag. Dat had als voordeel dat hij de meeste voorbereidingen thuis kon treffen en ter plaatse snel kon werken. Zijn werken zijn opvallend en humoristisch. Niet zelden bevatten ze een boodschap: tegen oorlog, tegen kapitalisme, tegen het establishment en voor vrijheid. Ratten, apen, kinderen, ouderen, soldaten en politiemannen zijn de favoriete onderwerpen van Banksy. Over de jaren verkreeg hij steeds meer bekendheid en groeide uit tot cultfiguur. De straatartiest bracht drie boeken uit waarvan er duizenden exemplaren verkocht werden. Zijn werken op doek gaan vandaag niet onder de 30.000 euro de deur uit. De ouders van Bansky denken dat hun zoon schilder/decorateur is.

Why am I famous
Eind augustus vorig jaar vervangt Banksy 500 exemplaren van het debuutalbum van hotelerfgename Paris Hilton. Het artwork van de cd wordt overhoop gegooid. Paris wordt er met blote borsten afgebeeld en haar hoofd wordt vervangen door een hondenkop. Binnenin staat de boodschap ‘Every cd you buy puts me even further out of your league’. Luisteraars kunnen er genieten van nummers als ‘Why am I famous, What have I done en What am I for?’ De cd zelf bestaat uit mash-ups door Danger Mouse (de helft van Gnarls Barkley) gecombineerd met nietszeggende en domme uitspraken uit interviews met Hilton.

Gevangenismuur
“Als je wil feesten, ga je naar Ibiza. Als je graffiti wil spuiten, is de afscheidingsmuur tussen Israël en Palestina je ideale vakantiebestemming,” aldus Banksy. Hij voorzag de muur van negen kunstwerken. Onder andere een ladder, een kind dat een gat in de muur maakt, een kind dat er met ballonnen overvliegt en gat in de muur waardoor je een prachtig strand met palmbomen ziet. Volgens Banksy maakt de muur Palestina tot de grootste gevangenis ter wereld. Tijdens zijn werkzaamheden kwam hij een aantal keer in aanraking met het Israëlische leger, dat zelfs een aantal waarschuwingsschoten afvuurde.

Guantanamo Disney
Een sekspop wordt thuis in een oranje overal gestoken. Er wordt een zak over haar hoofd gebonden. Handen en voeten worden samengebonden. De lucht wordt uit de pop gelaten en ze wordt in een rugzak gestoken. Het begin van een nieuwe actie van Banksy. Hij wil hiermee het gevangen houden van terrorismeverdachten in Cuba veroordelen. Met de pop in zijn rugzak trekt hij naar Disneyland. Daar haalt hij de pop boven, pompt ze op en zet ze onder de Rocky Mountain Railroad Ride. Het personeel van Disney merkt het niet. Het duurt een uur en half voor de attractie wordt stilgelegd en de pop wordt verwijderd.


Onzichtbare olifant
Voor zijn eerste tentoonstelling in de V.S. Barely Legal, beschilderde Banksy een olifant in hetzelfde behangpatroon als de rest van de kamer. Bezoekers –onder wie Christina Aguilera, Brad Pitt en Angelina Jolie- kregen een flyer met volgende tekst toegestopt: ‘Er staat een olifant in de kamer. Er is een probleem waar we nooit over praten. Het leven wordt er niet beter op. Twintig miljoen mensen leven onder de armoedegrens. Iemand een gratis glaasje wijn?’ De tentoonstelling bracht aardig wat geld in het laatje, Banksy verkocht voor meer dan twee miljoen euro aan werken.

In het museum
Banksy’s werk hing al in de vier meest befaamde musea van New York, in het Louvre in Parijs en in het Tate Museum in Londen. Geen van die musea had een werk van de artiest aangekocht. Hij was ze er zelf gaan hangen. Bij de meeste duurde het dagen vooraleer de suppoosten het ontdekten. Elk opgehangen werk was dat ook perfect bevestigd en voorzien van een naamkaartje. Banksy kreeg het idee toen hij door een museum wandelde en dacht ‘dat kan ik ook’. Hij wilde ermee onderstrepen dat het publiek bijna nooit inspraak krijgt bij de keuze van museumstukken.

donderdag 6 september 2007

Uitbreiding

Nog drieëntwintig weken zal het hier ten huize rustig zijn, maar dan gaat een klein kereltje of dametje daar voorgoed verandering in brengen. Dat de komst van onze eerste spruit, voor wie voorlopig alleen een werktitel bedacht werd wegens voor ons nog geslachtsloos, heel wat veranderingen met zich gaat meebrengen, mag niemand verbazen. Zo zal het baasje bijvoorbeeld niet zoals andere bezoekers in het logeerbed slapen, maar moet het nieuwbakken familielid over een eigen op zijn/haar noden voorzien bed krijgen. Ook in de wagen zal het klein dictatortje niet gewoon op de achterbank zitten, maar heeft hij een speciale autostoel nodig waarin hij comfortabel van de rit kan genieten. (Zijn moeder draagt nu al een speciale autogordel om maximaal comfort te garanderen.) Het kleine wezentje zal de eerste maanden ook niet al te veel wandelen en dient dus in een koets voortgeduwd, in een zachte draagdoek gedragen of in een maxi-cosy gesleurd te worden. En dan heb ik het met u nog niet gehad over slabbers (volgens het Groene Boekje bavetten), papflessen, pampers, tutten, speeltjes, kleertjes, bad, zitkussen, babyfoon, commode,… Ik kan nog een paar regels doorgaan.
Van de hierboven opgesomde producten bestaan bovendien 100en versies in verschillende maten, gewichten, stoffen, kleuren, prijsklassen,… Vandaar dat onze salontafel heden ten dage veel weg heeft van een infokiosk voor aanstaande ouders. De zoektocht naar wat we juist nodig hebben, lijkt soms meer op een kruistocht. Maar eigenlijk valt het allemaal wel mee. Binnenkort begint onze zoektocht naar een naam voor het jonge geweld en daar zijn we nog lang niet uit.

woensdag 5 september 2007

Schild of vriend

Op het partijbestuur van de NV-A moesten ze deze week toch even slikken toen uit een enquête van Koppen bleek dat ruim 70% van de Belgen de splitsing van het land geen goede zaak vinden. Bart De Wever had zijn familie –tot grote onvrede van zijn geheel in lokale klederdracht gehulde vrouw- al vervroegd uit hun Beierse vakantieoord teruggeroepen. Ze werden door de partijvoorzitter samen met het gezin van Geert Bourgois ingezet in de massale productie van goedendaggen –ik heb gepoogd op te zoeken hoe dit geschreven wordt maar u zal het met deze poging moeten doen- en roestige boksbeugels. “Als het formatieberaad niets oplevert, dan zullen we onze onafhankelijkheid gewapenderhand uitroepen! Dat is wat het volk wilt” Dat waren de woorden die een licht dronken maar heftig schuimbekkende voorzitter op het laatste NV-A congres had uitgeschreeuwd. De drie andere bestuursleden die het hele congres met open mond naar de voorzitter hadden zitten staren, brachten hem even later straalbezopen naar zijn kamer. Twee flessen wijn, een paar Duvels en een hartige pousse-café waren geen goed idee geweest, maar iemand moest de kas van de partij toch leeg krijgen. “Vlaanderen de leeuw!” was het laatste wat de andere gasten van hotel Horizon een briesende De Wever door de gang hoorden gillen.
Alle punten die ter sprake kwamen die avond waren met unanimiteit goedgekeurd. Alleen de voorzitter had stemrecht. En dus werd er nog dezelfde week van start gegaan met het fabriceren van een compleet oorlogsarsenaal wapens. De plannen om meteen Brussel en grote delen van Luik in te nemen leken misschien wat optimistisch maar dat leek een overwinning bij de Guldensporenslag ook! Na de annexering van het grootste deel van het land zou de NV-A uiteraard democratische verkiezingen uitschrijven. Niet De Wever maar wel Bourgeois zou voor de NV-A aan de bak komen. Die schafte zich in tussentijd al een geit –Rudy- aan en zocht contact met de opticien van Yves L. 800.000 voorkeursstemmen, ze zouden hem eens wat laten zien. De aanvragen voor Vlaams lidmaatschap bij de Europese Unie en de VN. waren al vertrokken. Een rusthuis voor de koning was al voorzien. Dat de enquête nu wat roet in het eten gooide mocht de pret niet bederven. “Een rondvraagje van Koppen,” raasde Dewever, “dat werd afgenomen bij duizend Belgen zal ons niet tegenhouden. De VRT is een clubje nationalisten bij elkaar. Ik kan u zo duizend Vlamingen opsommen die voor een splitsing zijn.” Wat hij ook prompt deed. “Wij zullen klauwen zolang een Vlaming leeft,” brulde hij. De drie bestuursleden en de familie Bourgeois klapten luid, hesen De Wever op hun schouders en sloten een vers vat bier aan. In een hoekje van het hotel ging mevrouw De Wever op zoek naar aspirines.

Kut cd

Rij nooit tegen een voertuig waar een autonummerplaat Corps Diplomatique (CD) op hangt. Je krijgt gegarandeerd hommeles. Zo’n voertuig is niet speciaal beschermd, maar zijn eigenaar wel. Wanneer die in fout is, hoeft hij zich zelfs niet te verantwoorden voor de politie. Hij is gedeeltelijk immuun en kan dus al limbo dansend onder de arm der wet. Vorig jaar stelde het Brusselse parket 2.243 processen-verbaal op tegen CD’s. Daarvan werden er slechts 746 –één op drie- betaald. De overgrote meerderheid van de dossiers werden gewoon geklasseerd. Omdat de CD’s immuun zijn kan het parket enkel een minnelijke schikking voorstellen. Wanneer daar niet op ingegaan wordt, kan er niet vervolgd worden en worden de dossiers dus horizontaal geklasseerd. In Brussel alleen al staan er 6.109 voertuigen ingeschreven als CD. Daartegen werd dus 2.243 keer proces opgemaakt. Vier op de tien liepen dus tegen de lamp.
Vaak moet via een administratieve rompslomp, via het land van herkomst van de CD, de overtreder gezocht worden. Probeer dat maar eens als agent wanneer je een wagen wil weg takelen. Erger wordt het wanneer je wordt aangereden door een CD en financieel of in het ergste geval fysiek te lijden hebt. Een heleboel CD’s rijden namelijk rond zonder verzekering en zijn niet verplicht jouw schade te vergoeden. Zo iemand in proces trekken is haast onbegonnen werk. Wie herinnert zich nog het verhaal dat Koppen een jaar geleden bracht? Een zestienjarig meisje werd toen van haar bromfiets gereden door een dronken CD. Die probeert vluchtmisdrijf te plegen maar de bromfiets van het meisje zit vast onder de wagen. Als de politie aankomt, stapt de man uit en roept: “Ik ben diplomaat van de ambassade van Kenia en onschendbaar.” De man is dronken, in fout, zijn wagen is al jaren niet meer verzekerd, maar toch kunnen de agenten en het meisje en haar vader niet anders doen dan de man laten vertrekken.
De idee achter de buitenlandse onschendbaarheid is te begrijpen en niet geheel onlogisch. Als diplomaten niet onschendbaar zouden zijn, zouden ze hun werk niet kunnen doen als het regime hen niet gunstig gezind is. Of die onschendbaarheid op het hele strafrecht en dus ook op het verkeersreglement van toepassing moet zijn is echter zeer de vraag. In een wereldcentrum van diplomatie als Brussel kan dat niet anders dan voor problemen zorgen.

maandag 3 september 2007

Over de taalgrens

Terwijl u allen in grote getale het Vlaams karakter van de rand rond Brussel al wandelend manifesteerde, bracht ondergetekende het weekend door aan de andere kant van de taalgrens. In het, door nagenoeg iedereen, met clichés overladen Wallonië, meer bepaald in Vielsalm.
Klantvriendelijkheid, een sympathieke glimlach en enige kennis ter zake mag men in de regio rond Vielsalm van mensen in de toeristische sector kennelijk niet verwachten. Het lijkt wel of er in personeelsadvertenties gevraagd wordt naar een zo nors mogelijke smoel en boertig mogelijk taaltje. Op de meeste plaatsen waar wij enige info trachtten te bekomen, gaf men niet thuis, had men weinig zin om te antwoorden of wist men van toeten nog blazen.
Verrassend en ontnuchterend -dat laatste vooral in het geval van de brouwerij van Achouffe- was ook dat vele zaken op zaterdagnamiddag, in het hoogseizoen, gesloten bleven. Of de Walen lui zijn, kan ik u niet vertellen. Dat Nederlanders gierig zijn, werd evenwel nog eens bewezen toen we het dorpje La Roche aandeden. (Om de dames te plezieren stond daar een bezoek aan een –open- pottenbakkersmuseum op het programma.) Het hele centrum was er ingenomen door een wielerwedstrijd. Resultaat: de hele omgeving ingenomen door campingcars en alle parkeerplaatsen bezet. Alle parkeerplaatsen? Neen, één plekje bleef dapper weerwerk bieden; de betaalparking. Daar kon je alleen andere nationaliteiten terugvinden.
Verdere verhalen en anekdotes hou ik wegens soms compromitterend liever voor besloten familiekring. Wie één en ander echter eens met eigen ogen wil aanschouwen kan dat hier.