vrijdag 31 augustus 2007

Raak

Gehoord op Radio 1 in Nederland:
Eerst gingen onze oosterburen herenigen, nu willen onze zuiderburen scheiden.

Idealism

Met Idealism gooide Digitalism dit jaar één van de –zoniet de- beste electroplaten op de markt. Door de smerige sound en schuurpapieren noise lijkt het duo wel een soort Daft Punk op speed. Op Pukkel pikten we al een stukje van hun set mee. Gisteren speelde Digitalism een geheime set in de tot dan nog maagdelijke discotheek Noxx aan de Noordkaai in Antwerpen. P sponsort en wij waren er dus bij.
Aangezien niemand over al te veel info beschikte, waren we een uur te vroeg. Geen probleem want buiten hadden de buitenwippers een soort straattheater voorzien. Hoofdrol was weggelegd voor een iets te kort afgezaagd kereltje dat de allures van een stevige mens van twee op twee had, maar de spieren en het verstand van een tuinkabouter. Bon, twaalf uitleggen, tien buitenwippers en veel gezever later stonden we eindelijk in het nagelnieuwe Noxx. ‘Fancy place’ zeiden mijn kompanen, en begonnen hun discotheekverleden uit de doeken te doen.
De organisatie had dan al in een fractie van een seconde gezien dat ze best een mannetje naast onze tafel positioneerden. Leuk, want om het kwartier werd onze assenbak leeggemaakt, onze tafel bleef nooit langer dan een half uur ongekuist en het glas was zelden leeg.
De set van Digitalism liet wat op zich wachten omdat de heren niet voor elf uur op het podium wilden kruipen. Ondertussen vulde de zaal zich gezapig. Zo gezapig dat we er bijna niet meer in mochten toen we onze camera gingen halen. Wanneer Digitalism de boel op gang blaast is de zaak dan ook gevuld tot aan de –u hoort hem al aankomen- nokx.
De nieuwe generatie technogroepen treden ook echt op. Waar er vroeger tijdens een set geen lap te beleven viel, meestal verstopten groepen zich achter indrukwekkende elektronica en moesten ze het van lasers of videoschermen hebben, schreeuwen en drummen de artiesten er nu op los. Moelle en Tuefekci, twee Hamburgers trouwens, zetten het spel in lichterlaaie en vuurde de massa aan. Een broeierig feestje dus.
Deze –minder frisse- ochtend even de camera aangezet en geconstateerd dat ik gisteren 452 foto’s maakte. Een selectie daarvan kan u hier terug vinden.

woensdag 29 augustus 2007

Focus please!


Focus Knack gaat deze week wat kort door de bocht. In de rubriek Shuffle, waar Stefaan Werbrouck elke week de spot poogt te drijven met het reilen en zeilen in showbizz-town, ontleent de journalist een quote uit het Russische blad Exile. Daarin zou Adam Levine, de frontman van Maroon 5 verklaard hebben waarom hij zijn relatie met tennisster Maria Sharapova opblies. De reden zal sommige lezers misschien al wat verbazen: Omdat ze geen geluid maakte tijdens de seks. De frasering van Levine doet allicht nog meer wenkbrauwen fronsen: ‘Ze lag daar als een dode kikker.’ Wat Werbrouck over het hoofd gezien heeft is dat het blad Exile, een satirisch blad is. Een blad gevuld met hersenspinsels van de redacteurs. Het interview met Levine bevat dan ook evenveel waarheden als pakweg het onderzoeksrapport naar de misbruiken in de Abu Ghraib gevangenis. Lezers die evenwel van satire houden kan ik het geniale en hilarische The Onion aanraden.
Mag ik bij deze ook gebruik maken u te wijzen op een nieuw initiatief vanwege mijn werkgever Think Media? Het kakelverse en nagelnieuwe Chief moet namelijk het beste Belgische blad over games en digitale lifestyle worden. Of het blad een mooie toekomst voor zich heeft, is uiteraard niet zeker. Maar nu al heeft de game-industrie een grotere omzet dan de film- en de sterk gedaalde muziekindustrie. U bent bij deze op de hoogte!

maandag 27 augustus 2007

Kus mijn gat

Één groep heb ik deze festivalzomer tot mijn grote spijt misgelopen.
In de jaren 70 slaat de punk in Groot-Brittannië wild om zich heen. Kranten schreeuwen moord en brand. De latere Pogues-frontman Shane McGowan haalt de voorpagina’s van alle Britse kranten als in de zomer van ‘77 zijn oor wordt afgebeten tijdens een punkconcert. Hij is dan 20 jaar en zal even later punk en folk combineren als nooit tevoren.
Gepatenteerde dronkaard, poëtisch genie, marginale drugsverslaafde, het beste wat de Ierse muziek ooit heeft voortgebracht,… de meningen over McGowan zijn op zijn minst verdeeld te noemen. Van zijn gebit moet de man het alvast niet hebben. Gooi daar nog een fikse drug- en drankverslaving tegen aan en de polariteit ligt voor het grijpen. Wat McGowan met zijn Pogues gepresteerd heeft valt evenwel niet onder stoelen of banken te steken. Samen creëerden ze als het ware een nieuw genre en gaven ze de Ierse scène een nieuwe impuls. Tot op heden noemen groepen als Dropkick Murphy’s en Flogging Molly The Pogues als grootste voorbeeld. Heel wat van hun –vaak prachtige- songs worden als Iers cultureel erfgoed bestempeld.
Maar McGowan, drugs en vooral drank waren geen gezegende combinatie. De zanger moest vaak verstek laten gaan wegens stiepelzat, vergat heelder stukken tekst, viel om in het midden van een optreden of kotste tijdens een show het podium onder –en zong dan vaak zonder verpinken verder! Vele mensen –onder wie deze aangeslagen Luk Alloo- verloren dan ook alle geloof in hun held. Die veegde er duchtig zijn achterste aan. De naam Pogues komt niet voor niets van ‘Pogue Mahone’ wat in Ierland zoveel wil zeggen als kus mijn gat!
De mooiste ballade -en tevens mooiste kerstsong ooit- die de man produceerde moet wel Fairytale of New York zijn. Een nummer opgenomen met de ondertussen overleden Kirsty MacColl. Zij werd tijdens een zwempartij doodgevaren –of hoe schrijf je dat?- door een Mexicaan die met zijn boot rondsjeesde waar dat niet toegestaan was. Shane vat in de song één van zijn turbulente relaties samen. In een laatste wanhopige poging maakt hij de liefde van zijn leven zo warm en eenvoudig duidelijk dat hij niet zonder haar kan.
I can’t make it all alone, I 've built my dreams around you.

zaterdag 25 augustus 2007

The Falling Man


De foto aan de rechterkant staat bij velen op het netvlies gebrand. Fotograaf Richard Drew was op 9/11 in de buurt van de WTC-torens. Hij maakte er honderden foto’s van wie deze Falling Man de meeste beklijvende is. Het gruwelijke van dit plaatje trof Drew pas eens hij op de nieuwsredactie zijn resultaten bekeek. Tot dan toe was zijn camera een soort filter tussen hem en de realiteit geweest. Uren werd er op verschillende krantenredacties gedebatteerd over het al dan niet publiceren van de foto. De meeste kranten duwden de foto in de vergeethoek.
Amerika wou een ander beeld onthouden van 9/11. De overlevenden en vooral helden en heroïsche verhalen, dat zouden ze zich herinneren. Het beeld van deze man die muisstil zijn lot tegemoet gaat, stond in schril contrast daarmee. Andere kranten publiceerden de foto wel. Volgens hen gaf hij op een haast sacrale en pure manier de gruwel van die dag weer. Bij andere branden springen er ook wel eens mensen uit een gebouw. Maar dat doen ze van de eerste, tweede of derde verdieping in de hoop de brand te overleven. De man op deze foto –en 200 anderen- sprongen van tientallen meters hoog. Hij heeft net een tragische keuze gemaakt. Hij verkiest een sprong uit het raam boven de verstikkingsdood. The Falling Man moet zich daar hoog boven de grond, uit de rook en de hitte zelfs even bevrijd gevoeld hebben. Voor mij het sterkste beeld van 9/11. Er bestaat over deze foto een degelijke maar langdradige documentaire waarin de makers op zoek gaan naar wie The Falling Man is.

donderdag 23 augustus 2007

Stil


Een bezoek aan het In Flanders Fields museum in Ieper laat niemand onberoerd. De verzameling foto’s, voorwerpen, filmpjes en geluiden drukt je met de neus op het nutteloze van De Grooten Oorlog. Soldaten trekken fris gekapt en geschoren richting front. Vrouw en kind worden vrolijk uitgezwaaid. Er wordt nog even geklonken op een snelle overwinning. Niemand vermoedde dat de oorlog waar deze mannen/jongens naar vertrokken een vier jaar lange hel zou worden.
De omstandigheden in en rond de loopgraven in de Westhoek waren vreselijk. Na een tijd temidden de ontberingen, tussen ratten, vlooien, dode kameraden en met de constante adem van de dood in de nek, vroegen militairen uit alle verschillende kampen zich vaak af voor wie zij elkaar afslachtten. Veelzeggend waren de talloze kleine wapenstilstanden rond de kerstperiode. Duisters, Engelsen, Fransen en Belgen wisselden er foto’s, sigaretten, drank, worsten en meer uit. Een kinderrijmpje uit die tijd vat één en ander samen:
De Belgen vloeken en zweren
De Fransen drinken en smeren
De Britten wassen en scheren
De Duisters vechten als beren
En allen zien de meisjes gèren

’s Avonds luisterden Sarah en ik onder de indrukwekkende Menenpoort, beschreven met de namen van duizenden gesneuvelden, naar de Last Post. Een korte ontroerende ceremonie die de bijna half miljoen doden herdenkt die in de Westhoek hun leven lieten voor, ja voor wat eigenlijk? Herman De Coninck wijdde er een slotzin aan:
Later hoor ik onder de Menenpoort de Last Post aan
drie bugels die je tot tachtig jaar terug
door wat nog over is van merg en been hoort gaan.

dinsdag 21 augustus 2007

Pukkel


Afgelopen weekend hield alternatief Vlaanderen in Kiewit zijn eigen dodentocht. Acht podia met om en bij de 200 optredens. Een mens zou van minder blaren krijgen. Hoogtepunten waren deze editie legio. Arcade Fire, op 2 november opnieuw te zien in Vorst. Allen daarheen. De soms betoverende en dat weer verschroeiende Devendra Banhart, Spoon, The Go! Team, in danceland het Braziliaanse antwoord op de Arctic Monkeys: Cansei de Ser Sexy, Digitalism en LCD Soundystem. Tenslotte nog even een lans breken voor Rilo Kiley, band uit L.A. met poppy country nummers en een dijk van een frontvrouw. Hun nieuw album komt dit weekend in de platenbakken en Moneymaker is daaruit de eerste singel.

Gevangen


Een gedetineerde kost de Belgische staat –dat wil zeggen, u en ik- 1.000 euro per dag! Ter vergelijking, voor de duurste suite in het Hilton Hotel in Parijs, diner, ontbijt en zicht op de Eiffeltoren inbegrepen betaalt u slechts 899 euro. Bovendien kan u daar met twee personen overnachten. Duizend euro per dag dat is 30.000 euro per maand. Voor diegenen die nog niet achterover zijn gevallen, vorig jaar zaten er omstreeks deze periode 9.695 mensen gevangen. Ons gevangeniswezen kost ons jaarlijks meer dan 3,5 miljard euro. Nochtans valt er maar zelden goed nieuws te rapen. Het wemelt er van de drugs. Verboden middelen worden er met de regelmaat van de klok naar binnengesmokkeld. In tennisballen over de gevangenismuur gegooid! De leefomstandigheden zijn er voor cipiers en gevangenen beneden alle pijl. Organisaties als Amnesty International maken zich grote zorgen over ons gevangenisbeleid. Ook ontsnappingen blijken dagelijkse kost, de idiootste en spectaculairste eerst.
Waar gaat die 1.000 euro dan naartoe? Naar het scherm dat gevangenen voor hun degoutante wc-emmer kunnen zetten om zich toch nog van enige privacy te voorzien? Naar de extra matras die in een overbevolkte cel wordt gewurmd?