Wezembeek-Oppem

Wezembeek-Oppem, gelegen in het kiesdistrict Brussel-Halle-Vilvoorde, de Vlaamse rand rond Brussel en tevens faciliteitengemeente –de hele rataplan dus- is al twee jaar mijn thuis. Een residentiële gemeente, net als buurgemeente Tervuren één van de welvarendste uit onze regio. Gelukkig maar, want op bestuurlijk vlak botert het niet echt in onze gemeente. De gemeenteraad telt slechts twee partijen: de Franstaligen met Liste du Bourgmestre - Union des Francophones (LB-UF) en de Nederlandstaligen met Open. Die twee kampen staan steevast met getrokken messen tegenover elkaar. De LB-UF heeft een overweldigende meerderheid en is dus aan de macht. Dat resulteert in een koppig, op Brussel gericht bestuur. De Franstalige machthebbers weigeren consistent Vlaamse subsidies aan te nemen. Vlaamse subsidies inderdaad, want wij zijn een Vlaamse gemeente. Een Vlaamse gemeente die zo elk jaar tienduizenden euro’s misloopt.
Onze bestuurders lanceren ook met de regelmaat van de klok onmogelijke voorstellen. Zo vindt er nu maandag een extra gemeenteraad plaats. Op de agenda staan een motie over de uitbreiding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en het basisrecht om Frans te spreken in de gemeenteraad.Twee voorstellen die zo goed als zeker goedgekeurd zullen worden, maar waar de gemeenteraad hoegenaamd geen bevoegdheid over heeft. Vertekeningen van gewesten moeten beslist worden in het federaal parlement –met een twee derde meerderheid en zonder alarmbelprocedure!- en beslissingen over de taal van bestuurzaken komen toe aan de Vlaamse Minister van Bestuurszaken. En zo kabbelt de gemeenteraad dus verder op een stroom van wanbestuur.
Steeds meer inwoners van onze gemeente beginnen het de laatste tijd wat te knijpen. Kennelijk willen ze ons landliever bij elkaar zien, getuige de Belgische vlaggen die ze door het venster hangen. Tekenend is echter dat het alleen Franstaligen zijn die de Belgische vlag laten wapperen. Wat ze daarmee hopen te bereiken is mij niet geheel duidelijk. Maar het feit dat ik geen enkele Nederlandstalige inwoner ken wiens Belgische vlag fier zijn woning siert, toont hoe verdeeld de Wezembeekse opinie en bevolking is. Elke Franstalige die zijn vlag buiten hangt en daarmee voor eenheid van het land wil pleiten, doet dus net het omgekeerde.

Ridicuul

Vorig jaar werd gewezen minister van Binnenlandse Zaken André Duquesne (MR) getroffen door een zwaar herseninfarct. Hij zal verlamd blijven voor het leven. Ondertussen kan hij geen ontslag nemen als europarlementslid. Duquesne kan immers zijn ontslagbrief niet ondertekenen. Ook zijn vrouw mag dat niet in zijn plaats doen. Zo blijft Duquesne 'zetelen' tot de volgende verkiezingen.

Humanitair?

Militairen houden zich steeds vaker bezig met wederopbouw en medische zorg. Een goede zaak, zou u denken. Niet zo voor de humanitaire organisaties die in conflictsituaties hulp verstrekken. Het verschil tussen soldaten en humanitaire medewerkers wordt kleiner, waardoor deze laatsten ook vaker het doelwit van aanslagen vormen. Ook Artsen Zonder Grenzen (AZG)België, is niet gelukkig met deze situatie.
Moeten we dan niet blij zijn dat militairen eens wat positiever doen dan bombarderen?
LIESBETH SCHOCKAERT (Onderzoekster AZG): “Het debat is ruimer dan dat. Militairen hebben hun discours en hun handelingen aangepast. Ze verrichten, of zeggen dat tenminste, steeds vaker humanitair werk. Terwijl wat militairen doen altijd politiek gestuurd is. Er zit altijd een verder doel achter. Wat organisaties als AZG doen, is helemaal anders. Wij proberen het lijden van mensen te verlichten. Ongeacht uit welk kamp ze komen. Wij spreken geen waardeoordeel uit.Ons doel is zuiver hulp. Het probleem is dat de lokale bevolking het moeilijk heeft met dat onderscheid. Militairen rijden dan ook regelmatig rond met witte wagens en in burgerkledij. Dat maakt de verwarring nog groter. Onze mensen lopen daardoor gevaar.
Het woord humanitair wordt te pas en te onpas gebruikt. Het is niet omdat je een dorp helpt opbouwen dat je aan humanitair hulp doet. Ik wil zeker niet gezegd hebben dat vredesmissies of oorlogen nooit nodig zijn. Maar dat is een politieke beslissing, daar gaan wij als AZG ons niet mee bemoeien.”
Hoe proberen jullie de lokale bevolking van jullie onafhankelijkheid te overtuigen?
SCHOCKAERT: “Voor wij ergens hulp gaan verlenen, praten we met lokale strijdheren. We kiezen daarbij geen partij. In Afghanistan hebben we bijvoorbeeld al met de Taliban samengewerkt.We proberen hen te laten inzien hoe we werken en wat onze doelen zijn. Wij werken zonder bodyguards of zwaarbewapende konvooien en het contact met die mensen is dus cruciaal. Zij staan in voor onze veiligheid. Een voordeel is dat onze organisatie al goed gekend is. Wij zullen ook nooit gebruik maken van militaire escortes. Die versterken alleen het beeld alsof we bij de militairen zouden horen. Vaak vinden militairen dat erg vreemd en moeten we dat ook aan hen uitleggen. Wij geven militairen ook trainingen om ons standpunt duidelijk te maken.“

Windmill

Fans van breekbare muziek, hup naar de platenwinkel! Puddle City Racing Lights is waar u aan de kassa naar moet vragen. Wie het niet makkelijk heeft met duidelijk en voorzien van enige intonatie spreken, kan ook naar het debuutalbum van Windmill polsen. Windmill is het project van Matthew Thomas Dillon, wiens porseleinen stem onmiddellijk doet denken aan Jonathan Donahue van Mercury Rev. Een stem die snel kan bekoren maar even snel op de kast kan jagen. Ook de muziek die Windmill maakt doet denken aan Mercury Rev. Maar dan nog bloter en eenvoudiger. Hier en daar moet u allicht ook denken aan The Flaming Lips. Buitengewoon origineel is de muziek van Windmill dan ook niet, maar wie is dat in deze postmoderne tijden nog? Intieme momenten, emotionele passages en bombastische stukken wisselen elkaar af.

Sjakie in Alcatraz

Open VLD wil 14-jarigen criminelen laten opsluiten. Dat is nodig aldus Patrick Dewael om onze samenleving te beschermen. Misdadige jongeren of kinderen moeten voor uw en mijn veiligheid in een gesloten instelling worden opgesloten. Een omstreden voorstel dat volledig in strijd is met het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Een verdrag dat België heeft goedgekeurd. Ook Open VLD staat achter dat verdrag, getuige de recente openhartigheid van premier Verhofstadt tijdens de Algemene Vergadering van de VN. Het blauwe opperhoofd nam er de handschoen op voor kinderen en noemde het een schande dat er nog 300.000 kindsoldaten zijn.
Minderjarige delinquenten opsluiten, vervreemdt de jongeren nog verder van de maatschappij. Volwassen gevangenen die na een paar maanden of jaren weer vrij komen, vinden het al haast onmogelijk zich snel terug aan de samenleving aan te passen. Wat dan met pubers die nog op zoek zijn naar hun eigen identiteit en erg vaak thuis nauwelijks steun of opvang moeten verwachten.
Een eeuw geleden hadden kinderen geen rechten. Ze werden -net als vrouwen overigens- beschouwd als tweederangsburgers, minivolwassenen. Onderwijs kregen ze nauwelijks, lijfstraffen regelmatig. De modernisering van de samenleving zorgde voor een humaner denken. De maatschappij legde zichzelf normen op en werd verdraagzamer. Mensenrechten werden belangrijk, later –in 1990, nog niet zo heel lang geleden- ook voor kinderen. Later kwam er in ons land een nieuwe wet voor het jeugdsanctierecht opdat België conform zou zijn met de internationale verdragen. Open VLD wil nu dus een stap terug zetten. Tekenend voor onze samenleving die zoals al vaak gezegd harder wordt en waar de nadruk opnieuw meer op repressie komt te liggen. Het opsluiten van criminele minderjarigen is trouwens geen nieuw idee, het staat al jaren in het programma van die andere repressieve partij het Vlaams Belang/Blok.
Het succes van een samenleving valt af te lezen uit de manier waarop zij omgaat met haar zwakste schakels.

Vrijdag 9 Novenber Ons Huis: QUIZ

'ADVERTENTIE'
SCHRIJF U NU IN