Paranormale laryngitis

Ik werd de woensdagavond op slinkse wijze geveld door een laryngitis. Daarom vertoefde ik de voorbije dagen in zetel en bed terwijl SM ondergetekende met veel liefde van eten, drinken en de nodige medicatie voorzag. De ontsteking aan mijn strottenhoofd bracht mij niet alleen fysiek op temperatuur, maar ook ergens waar ik doorgaans nooit terecht kom; op Vitaya om tien uur ’s ochtends.
Vrouwenzenders kunnen mij zelden met goede televisie verblijden, maar belspelletjes, twintig keer dezelfde semi-erotische videoclips en de steeds wederkerende regionale berichtgeving hadden mij in deze richting geduwd. Op het scherm een vrouw die over drie verschillende kleuren haar beschikte: zwart, blond en een artificiële kruising van kersrood en vosros. Dat was evenwel niet het bijzonderste. De dame in kwestie Lisa Williams geheten, beschikt over een nog veel groter talent. Zij kan in contact komen met de doden. Die gave heeft ze schaamteloos omgezet in een winstgevend handeltje, waarbij ze uit het verdriet en de onzekerheid van mensen –die meestal net een dierbare verloren- zoveel mogelijk geld probeert te puren. Ze houdt daarvoor scéances bij haar thuis of trekt naar het huis van haar klant/slachtoffer.
Eén van die klanten had net haar zoon verloren en wou met hem in contact komen. Ze vertelde dat hij was doodgereden op zijn motor. Waarop Lisa onmiddellijk aan haar spirituele zoektocht begon. Al na een vijftal seconden maakte ze gewag van pijn aan haar hoofd. De andere vrouw knikte. Haar zoon was inderdaad op zijn hoofd gevallen. Net als ongeveer alle andere motorrijders die een ritje met hun leven moesten bekopen. Daarom dragen ze net die helm, omdat ze bij een stevige val zo goed als altijd met hun hoofd tegen de grond knallen. Deze eenvoudige vaststelling deed de vrouw al overstag gaan. Ze begon te wenen en zei dat ze nog nooit op de plaats van de crash geweest was. Dat opende natuurlijk perspectieven voor Lisa, die met de vrouw naar het kruispunt trok waar haar zoon het fatale ongeval meemaakte. Wanneer ze geparkeerd waren, stapte Lisa uit en zei, “Ik krijg kippenvel van deze plaats.” Voor de klant alweer het teken om in tranen uit te barsten. Daarop kon Lisa feilloos aanduiden waar het ongeval juist had plaatsgevonden. Dat zonder langer dan een paar tellen naar de kleine gedenkplaat die was aangebracht te kijken. Het enige wat ik de hele tijd zat te denken was rip-off. Maar Lisa wist te vertellen dat de motorrijdende zoon op slag dood was en dus geen pijn had geleden. Het ging zelfs verder. Hij was nu hierboven met zijn grootmoeder en samen wilden ze de vrouw vertellen dat ze gelukkig waren en dat zij zich geen zorgen meer moest maken. De vrouw was nu helemaal emotioneel gekraakt en gaf zich over aan een innige omhelzing met Lisa, waarbij ze zachtjes Thank you fluisterde.
Tevreden over alweer een geslaagde missie, begaf Lisa zich naar een oud huis, waarin een vrouwtje woonde dat wou weten of er al dan niet geesten en spoken in haar woning doolden. Waarom ze dat wou weten was niet duidelijk, misschien moesten ze dan mee huur betalen. Lisa besloot eerst een half uur alleen in het huis rond te lopen. Ze werd daarbij niet gehinderd door enig gevoel voor privacy en opende kamers, kasten en schuiven. Spoken of geesten kon ze nergens bespeuren. “Maar zegt de naam Albert u iets,” vroeg ze aan het vrouwtje. Die was verbouwereerd. “Dat is mijn ex-man,” stamelde ze. Had Lisa dat gezien aan het naamplaatje op het legeruniform dat van de man omhoog hing, of op de foto van het getrouwde paar, of op tientallen andere dingen die aan de man deden denken of plukte ze het gewoon uit de lucht? “U bent niet meer samen met die man hé,” concludeerde ze dapper verder. De term ex-man had inderdaad al een hint in die richting gegeven. “Er hangen hier nog slechte vibes van die man,” voelde Lisa in haar hoofd. “Was het een norse man,” schoot ze alweer raak. De vrouw werd er ongemakkelijk van want haar ex-man was inderdaad geen sympathieke peer. “Ik krijg ook de naam Martha in mijn hoofd,” orakelde Lisa. Het bleek om de ex-schoonmoeder te gaan. Daar had de vrouw wel een goede band mee gehad wist Lisa op te merken. Het was allemaal waarheid. Hoe het kwam dat beide personen in haar hoofd weetjes kwamen strooien terwijl zij nog leefden werd ten behoeve van de duidelijkheid even over het hoofd gezien.
Even later moest Lisa naar de winkel om een pet te kopen. Die zou haar eventjes vrijwaren van de stemmen en geesten die van bovenaf haar schedel probeerden te penetreren. In de boetiek wist ze twee andere klanten te vertellen dat hun overleden grootouders veel van hen hielden en dat de dode moeder van de kassierster trots op haar was. Na zoveel wijsheid stond iedereen in de shop haar aan te gapen en stapte ze met de pet naar buiten. Zonder succes, want de kassierster, van haar melk maar nog steeds bij haar volle verstand riep: “Die moet u nog betalen!” Opzet dan toch één keer mislukt.