Sweet

Ik ben geen grote fan de muziek die Sweet Coffee maakt. Hun combinatie van jazz, deephouse en lounge is bewonderenswaardig, krijgt van velen lovende woorden, maar is evenwel aan mij niet besteed. En toch heb ik de Belgische groep de laatste tien dagen tweemaal mogen aanschouwen. Op Humo’s Comedy Cup mocht Sweet Coffee de tijd tussen de optredens van de stand-uppers en het verdict van de jury opvullen. Een ondankbare taak, want niemand komt voor de muziek naar zo’n avond. De toog is het eerste wat het publiek opzoekt tijdens de pauze.
Gisterenavond was de groep gevraagd om het feestje voor tien jaar P in The Twelve op te luisteren. Het publiek bestond –in tegenstelling tot andere P-feestjes- slechts uit 400 genodigden. Na de set, waarover ik wegens in gesprek haast niets kan vertellen, kwam er één van de dames haar ongenoegen uiten over het publiek. Blijkbaar geef ik een ombudsman-achtige indruk. Ze maakte zich druk over het feit dat het publiek veel te rustig bleef. “Jullie schrijvers zijn echt saaie mensen,” zei ze beschuldigend. Nu heb ik niet de gewoonte om druk te gaan discussiëren met onbekenden. Maar als er nu één ding is dat ze bij de P niet zijn, dan is het wel saai. Wie dat niet gelooft, moet het exemplaar van volgende week bij zijn krantenboer halen en er de straffe verhalen uit 10 jaar P eens op nalezen. Daarom opperde ik dat het misschien aan de muziek lag. Waarop de juffrouw repliceerde: “Dan moet je eens naar onze andere optredens komen kijken. Want dan weet je er niets van!” Nu moet ik eerlijkheidshalve wel bekennen dat ik niet elke week in de hipste discotheken aan het shaken ga en dus ook niet over een uitgebreide veldkennis ter zake beschik. Toch kon ik haar melden dat ik de groep ook de week voordien aan het werk had gezien, met matig succes. De juffrouw, die overigens erg rad van tong was –en dat even later ook meedeelde- liet dat niet over zich gaan en vroeg of ik wel wist wat de krant de dag nadien had geschreven. Dat wist ik inderdaad. Karel Michiels die de Comedy Cup recenseerde voor de Standaard en tijdens het optreden van Sweet Coffee naast mij zat, schreef dat ze eigenlijk veel te goed waren als pauzeband. Ik probeerde een conclusie te trekken, maar dat lukte niet. “Hier zijn wel veel mensen die elkaar al lang niet meer gezien hebben en dus moeten bijpraten,” opperde ik in een poging het schrijversgild toch nog voor hip te kunnen verslijten. “Dan hebben jullie ons fout geprogrammeerd,” kreeg ik als antwoord. Daar had ik in de verste verte niets mee te maken. Hoe de discussie juist eindigde weet ik niet goed meer. Maar om het goed te maken, zal ik tijdens het volgende optreden van Sweet Coffee dat ik meemaak, mits trendy heupbewegingen duidelijk laten zien dat ik niet saai ben!