Gedronken

Ze had er al een hele tijd gezeten, maar niemand had haar echt gezien. Ook hij niet. Tijdens de pauze was het altijd erg druk. Tijd om even rond te turen in het café had hij dan zeker niet. Pas nu iedereen zich weer naar binnen had gehaast voor de rest van de vertoning, merkte hij haar op. Van ver was al op te merken dat ze op zijn minst aangeschoten was. Ze sprak al mompelend tegen zichzelf en diende haar eigen gemompel soms van schreeuwerig en verward antwoord. Ze had een gezicht zoals mensen die veel drinken er één hebben. Een tikkeltje uitgemergeld en zware wallen onder de ogen. Haar ogen en mond drukten een soort moedeloosheid uit, alsof ze de hoop om gelukkig te leven jaren geleden had opgegeven. In haar handen een pils. Hij kon zich niet herinneren dat hij die voor haar had uitgeschonken. Allicht had ze het bier van iemand gekregen of had een gehaaste toeschouwer het gerstenat op tafel achtergelaten. Het glas was nog tot het midden gevuld met bier. Halfvol of in haar geval half leeg.
Met een grote zucht richtte ze zich op. Wankel en steun zoekend bij tafels en stoelen, waggelde ze richting uitgang. Het glas, nu leeg, bleef achter op de tafel. Ze kon nauwelijks nog de kracht opbrengen om de eerste deur open te duwen. Bij de tweede deur, die een stuk zwaarder was, liep het helemaal fout. Ze kletste met een smak op de grond. Haar handen boven haar hoofd in een finale poging zich vast te klampen aan de muur. In haar zwarte leren botjes zat een scheur. Hij snelde ter hulp. Pas toen hij over haar heen hurkte, zag hij dat ze blauwe plekken in haar aanzicht vertoonde. Geslagen door een man voor wie liefde een rekbaar begrip was geworden. Of ze zich wel goed voelde, vroeg hij. Ze keek hem onverschillig aan met een lege blik in haar ogen. Hij nam haar voorzichtig bij de arm en zette haar terug recht. Tijdens die handeling had hij duidelijk littekens op haar polsen gezien. Op elke arm meer dan vijf krassen als herinnering aan evenveel pogingen het leven vaarwel te zeggen. “Voelt u zich wel goed mevrouw,” hoorde hij zichzelf opnieuw zeggen. Ditmaal staarde ze diep in zijn ogen. Een antwoord kwam er niet. Haar blik vertelde genoeg.
Ze rukte zich langzaam en weemoedig los en zette haar weg voort. Nauwelijks drie passen verder vloog ze opnieuw tegen de grond. Voor er enige hulp was toegesneld, hees ze zichzelf weer naar omhoog. Lang duurde die opwakkering van zelfvertrouwen niet, want nog voor ze van het paadje naar de stoep geraakte, ging ze voor de derde keer neer. Ditmaal bewoog ze niet meer.
Binnen aan het raam, stond een klein kereltje. Plasdrang had de kleuter van het optreden naar het toilet gejaagd. En nu vond het jongetje het spektakel dat buiten werd opgevoerd schijnbaar interessanter. De ambulance snelde toe. De jas die hij over de vrouw had gelegd en de pullover die hij onder haar nek had gestoken, werden door de ambulanciers rustig aan de kant gelegd. Hij ging naar buiten, niet zozeer om zijn spullen terug te krijgen, maar uit een soort plichtsbewustwording. De ambulanciers hadden nauwelijks oog voor hem. Hij raapte de kleren op en zag dat de vrouw die in de ziekenwagen verdween weer bij bewustzijn kwam. Ze keek hem verwijtend aan. Boos dat haar nu ook dit nog moest overkomen. Hij schrok ervan want had even ervoor het vrolijke gevoel gehad dat hij steeds kreeg als hij iemand uit de nood had geholpen.
Hij draaide zich om en stapte weer naar binnen. De jongen aan de ruit keek hem vragend aan. Wat er gebeurd was, wou het mannetje weten. Hij dacht even na. Wat moest hij zo’n kind nu vertellen? “Die mevrouw had teveel pintjes gedronken en voelde zich niet goed,” antwoordde hij. De jongen dacht even over het antwoord na, zette zijn brilletje wat rechter en vroeg: “Drink jij ook soms teveel pintjes?” Hij moest even slikken, glimlachte en zei: “Dat gebeurt wel eens maar niet zo vaak.” Daarmee was zijn vragenhonger even gestild. De jongen zette zijn huppelpasje weer in en verdween in de donkere zaal.
Terug achter de toog, nam hij zijn pint vast, wilde ze aan zijn mond zetten, bedacht zich en goot ze door de gootsteen.